Πώς το έλεγε ο Στάλιν, στο πνεύμα του οποίου είχε εντρυφήσει κάποτε ο Νίκος Κοτζιάς; Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία, ο θάνατος εκατομμυρίων στατιστική. Η ώρα της στατιστικής για τους 1.400 αντιφρονούντες που κρατούνται στις κινεζικές φυλακές πέρασε. Και ήρθε η ώρα της τραγωδίας: ο Λου Σιαομπό, ο τιμημένος με το Νομπέλ Ειρήνης συγγραφέας για τους αγώνες του υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων στην Κίνα, πεθαίνει από έναν καρκίνο τον οποίο δεν του επετράπη να αντιμετωπίσει, παρά μόνο τώρα που βρίσκεται στο τελικό στάδιο.
Η είδηση της αποφυλάκισης του Λου έρχεται να υπενθυμίσει παντού στον κόσμο τους λόγους για τους οποίους κρατείται και εκείνους για τους οποίους σύντομα θα πεθάνει. Ερχεται και για να υπενθυμίσει εδώ ότι ο υπουργός Εξωτερικών μπλοκάρισε πριν από λίγες ημέρες δήλωση των ευρωπαίων εταίρων του για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα, την οποία η ΕΕ θα κατέθετε στο ομώνυμο Συμβούλιο του ΟΗΕ. Η δήλωση δεν θα έσωζε ασφαλώς τη ζωή του Λου ούτε θα τον απάλλασσε από τους δυνάστες του. Θα ήταν όμως ένα ισχυρό παυσίπονο για τον ίδιο και μια παρηγοριά για τους άλλους κινέζους ακτιβιστές που σαπίζουν στις φυλακές. Θα ήταν μια απτή απόδειξη ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν τους έχει ξεχάσει.
Αυτή η μάχη κατά της λήθης είναι ό,τι ακριβώς ζητούν όλοι εκείνοι που προτάσσουν τα στήθη τους απέναντι στα αυταρχικά καθεστώτα. Είναι ό,τι ζητούσαν οι έλληνες κρατούμενοι της χούντας πριν από μισό αιώνα ή ό,τι ζητούν σήμερα οι κρατούμενοι του καθεστώτος Ερντογάν. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τούς στέρησε αυτή την πολύτιμη διαβεβαίωση. Και ανεξαρτήτως αριθμών, αυτό είναι μια τραγωδία.
