Η δογματική αγκύλωση που η ανά περιόδους εκδήλωσή της είναι δανεισμένη από τη συμπεριφορά των γαστερόποδων πνευμονοφόρων μαλάκιων μπορεί να εκθέσει και ταυτόχρονα να αποκαλύψει.
Να εκθέσει τη μικροψυχία και την αντιπάθεια που τρέφει ο εμφορούμενος αρνητική διάθεση προς ένα λαοφιλές άθλημα όπως είναι το ποδόσφαιρο και να αποκαλύψει την ημιμάθειά του για το αθλητικό γίγνεσθαι.
Με τις επιτυχίες της εθνικής ομάδας μπάσκετ γυναικών χάρηκαν όλοι οι Ελληνες, ανεξαιρέτως. Υπήρξαν όμως και κάποιοι που έκαναν για πολλοστή φορά το λάθος και κρυβόμενοι πίσω από τις επιτυχίες των κοριτσιών βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στο ποδόσφαιρο.
Εντάξει, το καταλαβαίνουμε πως δεν μπορεί να αρέσει σε όλους το συγκεκριμένο άθλημα. Μπορεί να τους προκαλεί αλλεργία η απήχησή του. Η δύναμή του. Η δημοτικότητά του. Ακόμα και η μπόχα του από τους υπονόμους. Γιατί, ναι, υπάρχουν κι αυτοί για να μη φαίνονται τα λύματα και οι ποντικοί που κολυμπούν σ’ αυτά.
Τα επιγράμματα δοκησισοφίας που αιτιολογούν την απέχθεια για το ποδόσφαιρο μετατρέπονται σε πομφόλυγες από τα ίδια τα γεγονότα.
Πρόκειται ουσιαστικά για αστοχία υλικού στην επίκληση των επιχειρημάτων πως το ποδόσφαιρο κακώς βρίσκεται στην πρώτη σειρά της βιτρίνας των σπορ.
Κάποιοι θα συγκρίνουν το ιθαγενές ποδοσφαιρικό διαφθορείο με τα ευρωπαϊκά σαλόνια. Κι εδώ όμως θα πιαστούν αδιάβαστοι.
