Θα μπορούσε το ερώτημα να τεθεί αντίστροφα. Υπάρχουν εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που θα διαμόρφωναν την επικράτεια όπου θα πρόκυπτε μια νέα σοσιαλδημοκρατία και ένα προοδευτικό Κέντρο; Αν απαντηθεί αυτό, κοινώς αν χαρτογραφηθεί ο μεσαίος κοινωνικά χώρος, θα μπορούμε να πάμε και στο επόμενο ερώτημα. Ποιο κόμμα θα μπορούσε να ηγεμονεύσει; Το παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο –για να θυμηθούμε τη χιουμοριστική σελίδα του facebook –ή ο ΣΥΡΙΖΑ τής μετά τον Σεπτέμβριο 2015 εποχής;
Σήμερα όλα τα παραπάνω έχουν μπει στο τραπέζι με έναν παράδοξο τρόπο μετά την πρόσφατη συνέντευξη Τσίπρα στη «Νέα Σελίδα» και τη δήλωση της Γεννηματά στα «ΝΕΑ». Που πάντως δεν είναι και ο πιο ελκυστικός για τον κόσμο των ιδεών ή, εν πάση περιπτώσει, μοιάζει απλώς με τεχνικές επιβίωσης και μικροπολιτικής. Κι αυτό αφού ένα σχέδιο σύμπλευσης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ προϋποθέτει γενναία αυτοκριτική και από τους δύο.
Για τον πρώτο, ας πούμε, που χειρίζεται το ΠΑΣΟΚ ως σάκο ενός παράδοξου ηθικού μποξ και συχνά το ταυτίζει με το παλιό πολιτικό σύστημα και τις στρεβλώσεις του.
Και για τη δεύτερη που συνεχίζει να κάνει κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, λες και το κόμμα της Κουμουνδούρου δεν εγγυάται σήμερα τη μνημονιακή κανονικότητα και την πρόσδεση με τους διεθνείς οργανισμούς.
Η Φώφη Γεννηματά μέχρι σήμερα στάθηκε στο ύψος του κόμματός της. Συνέβαλε στην ανασυγκρότησή του έως έναν βαθμό. Το επανέφερε σε μια πιο φιλική επικράτεια από αυτή της συνέργειας με τον Σαμαρά. Τώρα όμως, χρονικά και πολιτικά αυτή η ανάταξη μοιάζει να πιάνει ταβάνι. Παρεμπιπτόντως, όταν λέει μέσω των «ΝΕΩΝ» πως ο Τσίπρας θα ηττηθεί, από ποιον αλήθεια; Προφανώς από τον πρώτο στις δημοσκοπήσεις, που από όσο θυμόμαστε δεν είναι το κόμμα της. Το ΠΑΣΟΚ έχει ταβάνι και αυτό οφείλεται στην εικόνα του Καστελλόριζου και στην υπαγωγή της χώρας στον μηχανισμό υποβοήθησης από τους δανειστές.
Ο Αλέξης Τσίπρας που θα καλόβλεπε μια σύμπραξη με τη μετανοημένη από τον νεοφιλελευθερισμό σοσιαλδημοκρατία, πρέπει να θυμάται πως οι πολιτικές συμπράξεις δεν οριοθετούνται από χαμογελαστές πόζες με τον Πιτέλα, αλλά από γενναία ανοίγματα προς τον άλλο. Μπορεί, πάλι, όλη η κουβέντα να μην αφορά κανέναν αφού τα κοινωνικά στρώματα της αρχής του σημειώματός μας απλώς μάχονται για να επιβιώσουν.