Τι ακριβώς εξυπηρετούσε η εκδήλωση της Αστυνομίας στην Πλατεία Εξαρχείων με τον τίτλο «Ανοιχτές και Ελεύθερες Πόλεις» που θα γινόταν σήμερα; Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ αφού από χθες υπήρξε απαγόρευση διαδηλώσεων σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο από τον γενικό αστυνομικό διευθυντή Αττικής.
Οι πιο συντηρητικοί θα έλεγαν πως θα έσπαγε πρακτικά τον μύθο του άβατου των Εξαρχείων. Αρα, το γεγονός πως δεν έγινε τροφοδοτεί αυτόν ακριβώς τον μύθο και μάλιστα με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Αυτή όμως είναι μόνο μία ανάγνωση. Κι αυτό αφού μια πλατεία που είχε μόνιμα εγκατεστημένες μονάδες των ΜΑΤ για χρόνια και περιμετρικά ακόμη και σήμερα, μόνο άβατο δεν είναι. Μια βόλτα εκεί έξω το πιστοποιεί. Για όσους ακόμη έχουν σχέση με την αληθινή ζωή.
Από την άλλη, βέβαια, και τα Εξάρχεια δεν είναι αυτό που ήταν πριν από τρεις δεκαετίες ή και παραπάνω. Ανήκω σε γενιά που έζησε τον πολιτισμικό απόηχο μιας πλατείας και μιας περιοχής με δεκάδες μικρούς και μεγάλους εκδοτικούς οίκους (ακόμη και ο εθνικών ανησυχιών οίκος Νέα Θέσις ήταν και είναι στα Εξάρχεια), βιβλιοπωλεία όπως το υπόγειο του Ελεύθερου Τύπου, καφέ προφορικότητας και συλλογικοτήτων, ποδοσφαιρικά στέκια και κλαμπ όπου εμφανίστηκε ζωντανά ο ανθός της μουσικής.
Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια επικράτησε ένας τυφλός μηδενισμός. Ο χουλιγκανισμός σχεδόν συγχωνεύθηκε με μηδενιστικές ομάδες. Παράδοξο αλλά οι ιδεολόγοι αναρχικοί υποχώρησαν παρότι αποτέλεσαν την εγγύηση της διακίνησης των ιδεών.
Γκέτο όμως, όπως το εννοούν διάφοροι, δεν είναι. Εκτός κι αν έχουν μπερδέψει τους όρους. Γκέτο είναι οι υπνουπόλεις των περιφραγμένων κήπων και σπιτιών με πισίνες. Οχι τα Εξάρχεια. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι αστυνομικοί. Ακόμη και οι πιο μπαρουτοκαπνισμένοι της Χαριλάου Τρικούπη. Τι ακριβώς λοιπόν ήθελε να προκαλέσει η Ομοσπονδία τους με event στην Πλατεία; Και κυρίως, όταν όλα τα προηγούμενα χρόνια η καταστολή εκ μέρους της Αστυνομίας κόντεψε να γίνει κανονικότητα; Τα Σώματα Ασφαλείας βεβαίως επιτελούν έναν ρόλο. Πιθανώς διαφορετικό από αυτόν που μερίδα του πολιτικού συστήματος θα ήθελε να τους προσδώσει. Ο διάλογος όμως για τις ανοιχτές πόλεις θα μπορούσε να αρχίσει από το Μενίδι για παράδειγμα. Ή από την Εκάλη. Και σίγουρα θα κατέληγε σε πιο ενδιαφέροντα συμπεράσματα.