Τρύπωσε η πολύχρωμη είδηση στη δυσώδη δική μας επικαιρότητα. Και ανατροφοδότησε τη λατρεία για τον Πρωθυπουργό του Καναδά Τζάστιν Τριντό, τον πιο cool εν ενεργεία πολιτικό. Και λατρεμένο του ελληνικού διαδικτυακού κοινού. Που τώρα τον λάτρεψε ακόμη περισσότερο γιατί πήγε οικογενειακώς στο Gay Pride του Τορόντο και έδειξε, πάλι, τις πολύχρωμες κάλτσες του. Αλλη μια χαριτωμενιά στην αλυσίδα των push ups στο γραφείο, των εμφανίσεων με κελεμπία, της επίδειξης πολεμικών τεχνών και άλλων συναφών. Που βάζουν σε δεύτερο πλάνο το ουσιαστικό πολιτικό του έργο, ιδιαίτερα σημαντικό σε κοινωνικά ζητήματα. Αλλά εμείς κυρίως γι’ αυτά τον αγαπάμε. Που όμως δεν είναι κριτήρια αξιολόγησης ενός πρωθυπουργού. Είναι ο μικρός Γιωργάκης που στις οικογενειακές συγκεντρώσεις τον βγάζουμε στη μέση του σαλονιού για να χορέψει Μακαρένα.
Με έναν ιδιότυπο αυτοματισμό ως προς αυτό που λέγεται επικοινωνιακή πολιτική, ξεχνάμε το «επικοινωνιακή» και την κρίνουμε ως πολιτική αυτή καθεαυτήν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα κριθεί από το αν κάθησε σε δεμάτια από σανό ή σε καρέκλα σκηνοθέτη. Οπως ο Φίλης δεν θα κριθεί για τα γιλέκα – πολυεργαλεία ούτε ο Γαβρόγλου για το μουστάκι του. Με την προβολή της επικοινωνίας στην ουσία της πολιτικής χαζεύουμε το δένδρο και δεν βλέπουμε το δάσος. Και επειδή έχουμε και επετείους, μην ξεχνάμε ότι ο Βαρουφάκης κρίνεται για το κόστος της χαμένης ανάπτυξης που, σύμφωνα με τον Ρέγκλινγκ, πλησιάζει τα 100 δισ. ευρώ. Οι γελοίες πόζες στο «Paris Match» ή το ότι τριγυρνούσε στα Eurogroup σαν να έκανε βόλτα στο Φηροστεφάνι δίνουν μόνο μία ένδειξη γιατί πληρώσαμε τόσο ακριβά τον βαρκάρη.
