Ο ίδιος, τελικά, δεν είναι και τόσο ρωμαλέος. Τουλάχιστον δεν είναι όσο ο προκάτοχός του στο υπουργείο Παιδείας που συγκρούστηκε με την Εκκλησία για να αυτονομήσει το μάθημα των Θρησκευτικών από τις βουλές της. Αντίθετα, και σύμφωνα με όσα δήλωσε ο Ιερώνυμος, ο Κώστας Γαβρόγλου παρείχε τη διαβεβαίωση ότι «αν προκύψει κάτι προβληματικό, είμαστε έτοιμες οι δύο πλευρές να το αντιμετωπίσουμε». Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι έγιναν αποδεκτές όλες οι θέσεις της Εκκλησίας για τη διδασκαλία του μαθήματος.
Στην πρόσκληση που είχε απευθύνει ο Πρωθυπουργός προς τη Δημοκρατική Συμπαράταξη για έναν ειλικρινή και χωρίς προκαταλήψεις διάλογο με στόχο την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας μετά το τέλος των Μνημονίων, ευχόταν στο ΠΑΣΟΚ να βρει τον προοδευτικό προσανατολισμό του. Αν το ΠΑΣΟΚ τον έχει χάσει πράγματι, είναι μάλλον απίθανο να τον έχει βρει ο Κώστας Γαβρόγλου. Αλλά δεν είναι και ο μόνος. Η απώλεια του προοδευτικού προσήμου δεν είναι σύμπτωμα ενός υπουργού χωρίς ρώμη αλλά χαρακτηριστικό μιας κυβέρνησης. Η σύμπραξη με τη λάιτ Ακροδεξιά στέρησε από την αρχή αυτό που θα μπορούσε να είχε απομείνει από την κυβερνητική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ: έστω και μερικά ψήγματα μιας προοδευτικής διακυβέρνησης.
Από τα πανεπιστήμια έως τις σχέσεις με την Εκκλησία, ο υπουργός Παιδείας γίνεται ένα από τα εμβληματικά πρόσωπα μιας συντηρητικής παλινόρθωσης. Της επιστροφής σε ένα κράτος που θα ελέγχει τα πάντα, αλλά και θα ελέγχεται από όσους δεν έχει τη ρώμη να αντιμετωπίσει: τις κομματικές παρατάξεις των ανώτατων ιδρυμάτων, τις ηχηρές μειοψηφίες τους, τους ιεράρχες, τις χειρότερες εκδοχές του συνδικαλιστικού κινήματος. Ενα κράτος όχι ρωμαλέο. Αλλά βαθύ, κλειστό και ψωραλέο.
