Σήμερα λοιπόν ανοίγει και πάλι νέα (και μάλλον τελευταία) αυλαία για επίλυση του Κυπριακού. Το οποίο οι πλείστοι ανάγουν στις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες. Ενώ στην πραγματικότητα ξεπερνά ήδη τα 55 συναπτά έτη αιματηρότατης διαδρομής. Και στείρας. Καθώς το πρόβλημα δεν έγκειται στο τι προσδοκούν οι Ελληνες, αλλά στο τι επιθυμούν (κι εκ παραλλήλου) μεθοδεύουν οι Τούρκοι. Κι αυτή, θέλουμε ή όχι, είναι η πάσα και πικρή αλήθεια. Τα άλλα είναι ρητορικοί μαιανδρισμοί και παραμύθια. Και ιδού, εν ψυχρώ. Η αλήθεια δηλαδή, χωρίς αναισθητικό:
1. Η Αγκυρα έχει τη μισή Κύπρο στα δόντια της. Εάν κανένας δεν την πιέζει πραγματικά, γιατί ελπίζουμε να την αφήσει, ενώ σαφώς (και μακροπροθέσμως) θέλει να την καταβροχθίσει; Να μην εμπαιζόμεθα: Εφόσον το κόστος της κατοχής δεν είναι τέτοιο που να την αναγκάζει, δεν πρόκειται να συναινέσει (από φιλάνθρωπα αισθήματα!) σε λύση. Και μάλιστα σε αρεστή στους Ελληνες (Ελλάδος και Κύπρου) με αποποίηση ευαπόκτητων κερδών της επιδρομικής της πολιτικής.
2. Σ’ αυτά τα ιστορικά πλαίσια, η Αγκυρα: α) Είτε θα ικανοποιηθεί από ρήτρες λύσεως που αυτή επιθυμεί. Αρα τουρκικής εν πολλοίς λύσεως που έχει κατά νουν. Αποβαίνοντας κηδεμόνας του διφυούς κράτους που θ’ ανακύψει. β) Είτε θα επανοδηγήσει τις διαδικασίες σε νέο αδιέξοδο. Κάτι που αποτελεί πάγια στρατηγική της επιλογή. Διατηρώντας de facto τα πειρατικώς κεκτημένα. Που συγκλίνουν στην παγίωση του κατοχικού «κρατικού» μορφώματος ως μείζονος στρατηγικού προγεφυρώματος στην Ανατολικο-Μεσογειακή λεκάνη. Οπου αναδύεται το νέο ενεργειακό Ελντοράντο. Με προοπτική το de facto ν’ αποβεί de jure!
3. Οι στοχεύσεις αυτές της Αγκυρας περνούν από πάγια δεδομένα. Που είναι: Λύση, αλλά πάντοτε υπό την εγγυητική κηδεμονία της ίδιας. Ως το sine qua non. Και οπωσδήποτε με την εξίσωση ελλαδιτών και τούρκων υπηκόων όσον αφορά τα δικαιώματα εισόδου, διακινήσεως, εγκαταστάσεως και αποκτήσεως περιουσίας στην κυπριακή επικράτεια που θα συγκροτούν τα δυο ισότιμα πολιτικώς κρατίδια! Κι αυτό το ακροτελεύτιο η ελληνική πλευρά το έχει αποδεχθεί. Για να μην εμπαίζομεν εαυτούς και αλλήλους. Οπόταν και: Οι ελπίδες υπερβάσεων προς ιστορικό συμβιβασμό στην Ελβετία, όπου αύριο επανασυνέρχονται οι ενδιαφερόμενες πλευρές, είναι κάτι λιγότερο από αμυδρές. Εκτός και αν με «από ύψους επιφοίτηση», ο πολύς Ερντογάν αλλάξει γνώμη. Κάτι αδύνατο, για λόγους που σχετίζονται και με το κεφάλι του. Εχοντας κατά νουν τον Μεντερές του ’60. Και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Και όχι μόνον, αλλά γνωρίζοντας καλά το άλλο παιχνίδι από κοντά. Με βρετανικές προδιαγραφές. Καθώς ο βρετανικός ρόλος (και ταυτοχρόνως δόλος) συμπράττει για συνδιασφάλιση των δικών του γεωστρατηγικών κεκτημένων. Οπόταν και όσα θα έλθουν έχουν τα δακτυλικά αποτυπώματα των επικεφαλής του Φόρεϊν Οφις. Κι αυτό μετά λόγου γνώσεως. Καλύτερα, λοιπόν, να κρατάμε μικρό (ελβετικό) καλάθι.
Το χειρότερο: Ενός κακού (νέου αδιεξόδου) τα χειρότερα έπονται….
Τελευταία Νέα