Το δεξί πόδι της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει αρχίσει να τρίζει επικίνδυνα κι ανησυχητικά.
Την ανησυχία την αντιλαμβάνεσαι όχι μόνο από τις αντιδράσεις των άμεσα ενδιαφερομένων αλλά κι από την έγνοια των επιχειρηματικών κύκλων που στηρίζουν την κυβέρνηση –δηλαδή από εκείνους που βγάζουν λεφτά από την κυβέρνηση, για να το πω σε απλά ελληνικά.
Πρώτα ανέσυραν το παλιό κόλπο. Να αντικαταστήσουν τον Καμμένο με τη Φώφη ώστε να παραταθεί ο βίος της κυβέρνησης έως ότου κλείσουν οι δουλειές.
Βιαστικοί Ή απλώς επιπόλαιοι, το είχαν επιχειρήσει και το περασμένο καλοκαίρι με την απλή αναλογική. Χυλόπιτα και τότε. Χυλόπιτα και τώρα.
Υστερα έπιασαν τα τηλέφωνα.
Εντάξει μωρέ τώρα, δεν θα ρίξουμε την κυβέρνηση για μια ανοησία. Τον ξέρεις τον Πάνο, είναι επιπόλαιος και παρορμητικός, αλλά έχει καλές προθέσεις!
Το αναφέρω για έναν απλό λόγο.
Πολλοί έχουν υποτιμήσει ή απλώς αγνοούν ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέβηκαν στην εξουσία όχι μόνο ως εκφραστές ενός αντιμνημονιακού ρεύματος αλλά και ως υποζύγια συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων που επεδίωκαν «να ξαναμοιραστεί η τράπουλα».
Για κάποιους ασφαλώς οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ιδεολογία ή πολιτική επιλογή.
Για κάποιους άλλους όμως είναι μπίζνα. Και με τα λεφτά δεν έχουν μάθει να παίζουν –ιδίως με τα δικά τους λεφτά…
Πίσω λοιπόν από κάθε «εθνική συνεννόηση» ή «προοδευτική διακυβέρνηση» ή «διάλογο με την Αριστερά» ή «έλα μωρέ, τον ξέρεις τον Πάνο» κρύβεται μια στήριξη στην κυβέρνηση για κάποιο συμβόλαιο που δεν έχει υπογραφεί ακόμη.
Μου έχει κάνει πραγματικά εντύπωση πώς διάφορες καραμπινάτες δεξιές και ακόμη πιο καραμπινάτες αριστερές εφημερίδες (κυρίως νεόκοπες…) συγκλίνουν στην υπεράσπιση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απέναντι στον Μητσοτάκη που «κάνει λάθη», ανακατεύει τη σούπα και δεν κάθεται φρόνιμα να περιμένει.
Μετά θα έλθει η ώρα να κυβερνήσει κι αυτός, βρε αδελφέ.
Αλλωστε, όπως είπε στον ίδιο τον Μητσοτάκη (για να δικαιολογηθεί) ένας χρεοκοπημένος εκδότης που ντιλάριζε με την κυβέρνηση:
Ξέρεις πού βρίσκεται η καρδιά μου!
Αλίμονο, από καρδιά άλλο τίποτα. Το πορτοφόλι παίζεται.
Μόνο που τα προβλήματα δεν λύνονται με ένα «πέστε νά ‘ρθουν καρδιολόγοι/ είναι σοβαροί οι λόγοι». Και το «πρόβλημα Καμμένος» φαίνεται να έχει αρκετά κεφάλαια μπροστά του.
Η πολιτική λοιπόν θα τραβήξει τον δρόμο της. Εχει την αυτονομία της, ακριβώς όπως οι κυβερνήσεις έχουν τη μοίρα τους.
Ξέρετε γιατί; Επειδή, καλώς ή κακώς, είναι πρωτίστως δέσμιες του εαυτού τους. Κι ο εαυτός της σημερινής κυβέρνησης έχει δυο πρόσωπα, face lifting δεν προβλέπεται και με αυτά θα πορευτεί μέχρι τέλους.
Οσο πορευτεί.