Μερικές φορές, ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει διάνα στις επιλογές του. Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, ας πούμε, είναι ο ιδανικός κυβερνητικός εκπρόσωπος. Η γλώσσα των ανακοινώσεών του αποτυπώνει ακριβώς το ήθος και το ύφος της εξουσίας που εκπροσωπεί. Αν έκαναν οι «Financial Times» ένα κρας τεστ των κυβερνητικών εκπροσώπων της ευρωζώνης, όπως κάνουν κατά καιρούς με τους υπουργούς Οικονομικών, θα ήταν οπωσδήποτε στην πρώτη τριάδα.

Ο τρόπος με τον οποίο σχολιάζει ο Τζανακόπουλος την άποψη του συνταγματολόγου Σταύρου Τσακυράκη ότι οι συνομιλίες του υπουργού Αμυνας με έναν υπόδικο αντίκεινται στη συνταγματική διάταξη της διάκρισης των εξουσιών είναι αποκαλυπτικός. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν έχει απλώς διαφορετική άποψη, όπως θα ήταν προφανώς δικαίωμά του. Αλλο τον ενδιαφέρει. Δεν θέλει να επιχειρηματολογήσει, θέλει να επιτεθεί. Δεν θέλει να τεκμηριώσει τη διαφωνία του, θέλει να κατασκευάσει έναν ακόμη εχθρό. Ετσι έχει μάθει να επιβιώνει το κόμμα του, κατασκευάζοντας διαρκώς εχθρούς.

Οσοι γνωρίζουν τον Τσακυράκη ξέρουν ότι είναι ένας άνθρωπος πράος, ευγενής, σεμνός, με τεράστια παιδεία και μεγάλη λαχτάρα να μεταδώσει τις γνώσεις του. Οι φοιτητές του τον λατρεύουν. Οι συνάδελφοί του τον σέβονται και τον ακούν. Και ο δημόσιος λόγος του είναι πάντα μετρημένος. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο διακεκριμένος καθηγητής αποφεύγει την ευθεία αντιπαράθεση. Οταν δει το στραβό θα το καυτηριάσει, είτε έχει απέναντί του τη Θάνου είτε τον Κατρούγκαλο ή τον Καμμένο. Και όσοι προσπαθούν να του περιορίσουν αυτό το δικαίωμα, ή αυτό το καθήκον, το μετανιώνουν. Η απερχόμενη πρόεδρος του Αρείου Πάγου έχει προσωπική πείρα.

Αλλά ο Τζανακόπουλος διακατέχεται από μια τέτοια αλαζονεία, που δεν μπορεί να διακρίνει καν τα όρια του γελοίου. Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται με αήθη τρόπο σε μια εξέχουσα προσωπικότητα της δημόσιας ζωής. Το έχει κάνει στο παρελθόν με τον Σημίτη και τον Στουρνάρα. Το να μιλά όμως ελαφρά τη καρδία για «ψευδοερμηνεία» του Τσακυράκη και να αποδίδει την άποψή του στην «πολιτική του στράτευση» (τη γνωρίζει;) και σε μια προσπάθεια συνδρομής της αντιπολίτευσης (έτσι αντιλαμβάνεται το εμμονικό αριστερό του μυαλό τον ρόλο των διανοουμένων;), είναι πραγματικά σκανδαλώδες. Οσο σκανδαλώδης είναι και αυτή η κυβέρνηση.

Ωρες ώρες αναρωτιέται κανείς μήπως ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτός ο τρόπος άσκησης της εξουσίας είναι το χιούμορ. Μήπως, αντί για επιχειρήματα, είναι προτιμότερο ένα ανέκδοτο. Οχι πάντα: η δράση του Καμμένου είναι κάτι τόσο σοβαρό και τόσο επικίνδυνο ώστε να δικαιολογεί μια κοινοβουλευτική συζήτηση, αλλά και την παρέμβαση ενός εισαγγελέα. Ειλικρινά, όμως, πώς να τα βγάλεις πέρα με έναν Τζανακόπουλο;

Εκτός από όλα τα άλλα προσόντα του, ο Σταύρος Τσακυράκης έχει και υψηλή αίσθηση του χιούμορ. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, πάλι, με πρώτο τον Πρωθυπουργό, διακρίνονται από παντελή έλλειψη αυτού του αγαθού. Ο αγώνας είναι άνισος. Σχεδόν βαρετός.

Τελευταία Νέα