Eνεδύθην την απόλυτη σιωπή, χρόνους ολάκερους
Κι όμως οι παλαιοί άνεμοι με συντρόφευαν
Μ. Βλάχου – Καραμβάλη, «Παραίτηση»
Η δύσκολη οικονομική συγκυρία έχει θολώσει την κρίση των πολιτών αλλά και τη νηφάλια σκέψη των πολιτικών. Χωρίς ιδεολογικές σταθερές τα πιόνια χοροπηδάνε στη σκακιέρα. Θα επιχειρήσω να προσεγγίσω ορισμένες πτυχές του πολιτικού μετέωρου βήματος από τη σκοπιά της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Αριστεράς, του καταλύτη ανάμεσα στο μετανοιωμένο/ανανεωμένο ΠΑΣΟΚ και στον προσγειωμένο/μη αυταπατώμενο(ελπίζω μετ-αλλαγμένο) ΣΥΡΙΖΑ.
Κοινός παρονομαστής: αριστερά κόμματα, που καταστατικά εκφράζουν τους μη έχοντες και κατέχοντες [μαύρο] πλούτο, που στοχεύουν σε δικαιότερο κοινωνικό κράτος, κόμματα που θέλουν ν’ αλλάξουν, με ειρηνικά μέσα, τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, υπεύθυνες ευρωπαϊκές δυνάμεις, κόμματα που σέβονται τη συνταγματική έννομη τάξη.
Διαφοροποιήσεις: η κυβερνητική κόπωση του ΠΑΣΟΚ [20 χρόνια μεταπολιτευτικής εξουσίας], το αρνητικό «παράδειγμα» της συνύπαρξης με τη ΝΔ, ο παροπλισμός ιστορικών στελεχών, η αδυναμία αυτοκάθαρσης, οι εσωτερικές αν/ισορροπίες.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ-Βαβέλ, με την αντιφατική πολυγλωσσία, τον ιδεοληπτικό φανατισμό, τη διακυβέρνηση μέσω σκανδάλων, την αναζήτηση στηριγμάτων σε σκοτεινούς επιχειρηματικούς κύκλους.
Παράλληλη πορεία, σύγκρουση ή σύγκλιση; Αυτό πρέπει να είναι το κρίσιμο ερώτημα των συνεδρίων των αριστερών, σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και μορφωμάτων και όχι το πώς θα λέγονται ή το πώς θα εκλέγεται ο αρχηγός.
Οι εμμονές σε «ιδεολογικές καθαρότητες» και διαδικασίες «κουκιών» υποκρύπτουν ανασφάλειες και ιδιοτέλειες. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να πάψει ν’ απολογείται για οτιδήποτε και για οποιονδήποτε και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να σταματήσει να το παίζει Γενικός Εισαγγελέας. Ας αφήσουν και οι μεν και οι δε τους ιστορικούς του μέλλοντος να κρίνουν με ψυχραιμία τα υπέρ και τα κατά της κάθε περιόδου. Αυτή τη στιγμή προέχει να σώσουμε το παρόν, καθώς οι κίνδυνοι των ακραίων φυγόκεντρων τάσεων είναι υπαρκτοί. Οταν δύο αριστερά κόμματα αλληλοκατηγορούνται άνευ ορίων είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν «ρεύματα εκδίκησης της χαμένης ελπίδας» που θα κινηθούν εκτός του συνταγματικού τόξου. Οπως πολλοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για να το τιμωρήσουν [λόγω διευρυμένων εκτροπών και γενικευμένης ανομίας], κατά τον ίδιο τρόπο οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να στραφούν ακροδεξιά ή ακροαριστερά για να του δώσουν ένα μάθημα [λόγω ανήθικης χρήσης του ηθικού πλεονεκτήματος].
Με τον πολιτικό χάρτη, όπως έχει σήμερα στη Ελλάδα, θέλω να πιστεύω ότι ένας ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ [ένας αρχηγός, μία –κι όχι 53/13/3 –γλώσσα, μία στρατηγική] κι ένα ενιαίο ΠΑΣΟΚ [ένας αρχηγός, κανένας Βρούτος, καμία ανεξάρτητη ομάδα] θα έχουν πολύ μεγάλη λαϊκή νομιμοποίηση για ένα κοινό Αφήγημα Σύγχρονης Ελλάδας/Ελληνισμού που θα κλείσει μια για πάντα τις ανοικτές πληγές της νεότερης Ιστορίας και τις πολιτικές στρεβλώσεις της Μεταπολίτευσης.
Πρέπει άπαντες να εγκαταλείψουν τους «ιδιόκτητους» χώρους και τις τεχνητές πολώσεις, να συνεγείρουν τη νέα γενιά [αντί να περιμαζεύουν τα κομμάτια και τα θρύψαλα του χτες] και (αν το αντέχουν) να καταθέσουν στον ελληνικό λαό κοινό πρόγραμμα σοσιαλιστικής δημοκρατικής αριστερής διακυβέρνησης.
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
