Εκτός από εμπειρική επιβεβαίωση της θεωρίας για την Ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα, μπορεί να το δει κανείς και ως ένα είδος πολιτικής μετενσάρκωσης. Πάντως, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ένας υπουργός απειλούσε ότι θα ρίξει τον δορυφόρο χάρις στον οποίο έφτανε στις τηλεοπτικές οθόνες το σήμα και άλλων τηλεοπτικών δικτύων με αποτέλεσμα να σπάει το μονοπώλιο της δημόσιας τηλεόρασης. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, ένας άλλος υπουργός που ήθελε επίσης λιγότερα κανάλια από αυτά που εκπέμπουν, συνόδευσε την εκτόξευση ενός δορυφόρου με τη δήλωση «η Ελλάδα επανέρχεται δυναμικά στον τομέα του Διαστήματος».
Εννοεί ο Νίκος Παπάς εκείνο που τη γλίτωσε από τα σκάγια του Δημήτρη Μαρούδα; Πιθανότατα. Είναι το ίδιο που όταν σηκώνει κανείς το βλέμμα του ψηλά στον ουρανό μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του αστροναύτη, πολεμιστή των Τζεντάι, μέλος του πληρώματος του Σταρ Τρεκ ή απλώς θεό. Ως θεός ο Μαρούδας φαντασιωνόταν ότι μπορεί να ρίξει δορυφόρους. Ως θεός ο Παππάς φαντασιώνεται ότι κατακτά το Διάστημα με έναν δορυφόρο. Και οι δυο τους δεν πολυσυμπαθούσαν τα μέσα ενημέρωσης. Ως τι; Ως εκπρόσωποι μιας εξουσίας που διέρρηξε τη σχέση της με τον δημοκρατικό κανόνα. Αλλά και ως εκπρόσωποι μιας Πολιτείας που εκτίθεται επειδή αδυνατεί να συγχρονιστεί με την τεχνολογία της εποχής της.
Το φαινόμενο της μετενσάρκωσης δεν είναι συχνό στην πολιτική ζωή. Είναι όμως πολλά από τα υπόλοιπα. Είναι, ας πούμε, η ασύμμετρη αίσθηση της παντοδυναμίας που κάνει κάποιον να φλερτάρει με τη γελοιότητα. Να νομίζει ότι είναι θεός. Και να καταντάει πολιτικό ανέκδοτο.
