Αρχικά νόμιζα ότι ήταν αστείο. Δεν ήταν. Μάλιστα ήδη έχουν δοθεί τέσσερις performance και θα δοθούν άλλες δύο. Οπου performance όχι ακριβώς παράσταση, εκ της αγγλικής μετάφρασης. Αλλά κάτι σαν δρώμενο. Το είδος θεάματος που αποτυπώνει και επικοινωνεί κάποιες νέες μορφές τέχνης, καθώς όμως είναι ακόμα αχαρτογράφητο εύκολα μπορεί να εκπέσει στην μπαλαφάρα. Εδώ πρόκειται για μια συμμετοχική περιήγηση στον Λυκαβηττό. Από την Ομάδα Γεωποιητική. Ωρα έναρξης, πεντέμισι το πρωί. «Οι θεατές» όπως διαβάζω «καλούνταινα ψηλαφίσουν τις ανάγλυφες υφές όσων κοιτάνε, σαν τα μοτίβα ενός μισοτελειωμένου υφαντού, που τα ανακαλύπτουν σε παρόντα χρόνο. Μετατοπίζονται από το προφανές στο απρόσμενο, από το θέαμα στο βίωμα, με στόχο να αποκαλυφθούν συνειρμικά, λανθάνοντα και ενδόμυχα αφηγήματα της πόλης: πιθανοί τρόποι σύνδεσηςτου καθενός μας με το σώμα της».
Δεν θα σχολιάσω βεβαίως κάτι που δεν έχω δει. Και, εν προκειμένω, δεν αναφέρομαι στο τι γίνεται αχάραγα στον Λυκαβηττό. Μαθαίνω μάλιστα ότι είναι μια ενδιαφέρουσα δράση στο πλαίσιο του προγράμματος «Ανοιγμα στην πόλη» του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Αλλωστε, και τι δεν έχουμε δει τα τελευταία χρόνια αφού ο όρος τέχνη και το πώς αυτή επικοινωνείται έχει αποκτήσει ελαστικότητα σφεντόνας και συχνά ρέπει προς την παρωδία. (Πέρυσι δεν κατέβαινε ο Αιμίλιος Χειλάκης τις σκάλες του μετρό με έναν φαλλό στο χέρι;). Ομως ο παλαιοσοσιαλιστικός βερμπαλισμός, κατάλοιπο από τα βάθη της μεταπολίτευσης, που υπερχειλίζει σε πολλά δελτία Τύπου, γενικώς, προβοκάρει και συχνά αδικεί τις παραστάσεις που θέλει να προβάλει. Το κοινό εκπαιδεύτηκε, δεν ψαρώνει πλέον με τα πλουμιστά φραστικά κιονόκρανα.
