ΖΕΣΤΗ!
Ναι, το ξέρω, σιγά τη δήλωση. Αλλά πραγματικά, προσέχετε εκεί έξω – όσοι ατυχείς δεν είστε παραλία εννοώ, αλλά και οι λουόμενοι…
Σαφώς όμως δεν έχω καμία διάθεση να βοηθήσω μουσικά σ’ αυτό, καθώς σήμερα είναι τα 20ά «γενέθλια» του «The Fat of the Land» των Prodigy. Δεν είναι ακριβώς ροκ, θα πει κάποιος. Ε και; Οι Prodigy διαπερνούν όλες τις ετικέτες και διατρέχουν όλα τα γούστα.
Σαν σήμερα λεπόν, κυκλοφόρησε ένας δίσκος που άλλαξε πολλά απ’ όσα γνωρίζαμε για την ηλεκτρονική μουσική γενικότερα (αν και οι Βρετανοί έχουν φροντίσει να κάνουν το ίδιο με σχεδόν κάθε δίσκο τους). Ο συγκεκριμένος πάντως αποτελεί σημείο αναφοράς και για λόγους πέραν της επιρροής που αποτέλεσε για πολλούς: για παράδειγμα, μπήκε στο Βιβλίο Guinness ως ο ταχύτερα πωληθείς βρετανικός δίσκος, ενώ με το καλημέρα πάτησε στο Νο 1 του αμερικανικού τοπ-200.
Πάντως την ηλικία του δεν τη δείχνει. Με κομμάτια όπως το «Smack my bitch up» (που προκάλεσε και την μήνιν της εθνικής οργάνωσης γυναικών των ΗΠΑ – λόγω και του τίτλου του), το «Firestarter» (λατρεία), το «Breathe» (που για κάποιο λόγο μου φέρνει στο μυαλό το Killer Instinct που παίζαμε κάποτε στο SNES), το «Mindfields» (νά ‘ναι καλά το soundtrack του πρώτου «Matrix») και φυσικά το «Narayan» (το οποίο είχαν λιώσει κάποτε τα ελληνικά ραδιόφωνα, και όχι μόνο αυτό βέβαια), είναι ένας πλήρης δίσκος γεμάτος χιτ και «κολλήματα».
Να διαλέξω; Θα διαλέξω. Ας είναι λοιπόν το «Smack my bitch up» ένα ιδιότυπο «Happy birthday» αυτών των περίπου γενεθλίων. Kαι μάλιστα σε live εκδοχή, για να επιβεβαιώσω το περιοδικό «Q» αλλά και όοοολους αυτούς που τους έχουν απολαύσει στις εν Ελλάδι εξορμήσεις τους (στους οποίους δυστυχώς δεν ανήκω): οι Prodigy είναι μια από τις μπάντες που πραγματικά οφείλεις να δεις ζωντανά πριν πεθάνεις…
