Ο αρχικός ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ (Αλέξης Τσίπρας, Παππάς [πατήρ και υιός], Αλέκος Φλαμπουράρης), ήδη από την εποχή που το κόμμα τους προβιβάστηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, είχε συνομολογήσει τη σύμπραξή του με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου για ένα μελλοντικό μεικτό ψευδο-αριστερο-ακροδεξιό κυβερνητικό μόρφωμα.
Κοινά γνωρίσματα των δύο στοιχείων του πρωτοφανούς αυτού κυβερνητικού κράματος: ο στόχος για καθεστωτικοποίηση μιας λαϊκίστικης εθνοκεντρικής πολιτικής με αριστεροφανές ψευδοδιανοουμενίστικο αμπαλάζ. Καθώς και η καλλιέργεια διαλυτικού φανατισμού με απαξιωτικές και υβριστικές κατάρες για ολόκληρη την 40ετία της μεταδικτατορικής πολιτικής διαδρομής.
Και στις δύο παραπάνω απόπειρες, δεν άργησαν να εμφανιστούν τα συμπτώματα αυτοκατάρρευσης του υπό κατασκευήν ολιγαρχικού καθεστώτος. Και το μόνο που απέμεινε, που επιβίωσε, ως συνδετικό στοιχείο των δύο θεωρητικώς ετερόκλιτων ιδεοπολιτικών εταίρων ήταν το κακέκτυπο ενός «όρκου Φιλικών», που βασιζόταν στην αμοιβαία πίστη ανάμεσα στη μη αυτοδύναμη πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και στο δεκανίκι της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των ΑΝΕΛ.
Δέσμιοι και οι δύο εταίροι της κοινής μοίρας τους πορεύονται σήμερα για την επιβίωσή τους, στην ανελέητη χιονοθύελλα, πάνω στην ίδια τρόικα, όπως ο «αφέντης» (ΣΥΡΙΖΑ) και ο «δούλος» (ΑΝΕΛ) στην ομώνυμη συναρπαστική νουβέλα του Λέοντος Τολστόι. Και εδώ ακριβώς επαληθεύεται η τελική υποταγή του αφέντη στον δούλο του. Ο πανίσχυρος μεγαλοκτηματίας θα τυλιχτεί στην κάπα του μουζίκου και θα γίνουν μια σάρκα στον χαμό της χιονοθύελλας…
Ασφαλώς και κάτι μας θυμίζει αυτή η ανεπανάληπτη νουβέλα, που μεταπήδησε ως πρότυπο σεναριακής έμπνευσης και κοινωνιολογικών ερμηνειών, στον κινηματογράφο και τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Πέρα λοιπόν από την τολστοϊκή νουβέλα, ο σκηνοθέτης Τζόζεφ Λουίτζι με σεναριογράφο τον Χάρολντ Πίντερ, το 1963, θα δώσουν μια ακόμη δραματικότερη προέκταση, στην υποταγή του πλούσιου αφεντικού με το φιλμ «Ο υπηρέτης» και συμπρωταγωνιστές τους Ντερκ Μπόγκαρντ, Σάρα Μάιλς και Τζέιμς Φοξ. Η ταινία αυτή θα βασιστεί σε μυθιστόρημα του Ρόμπερ Μομ.
Και από τις δόξες του πολυβραβευμένου «Υπηρέτη», στην καταιγίδα των ερωτήσεων ενώπιον του Κοινοβουλίου μας. Το δράμα του «Αφέντη και δούλου» και του «Υπηρέτη» («The servant») θα επαναληφθεί με τον Σταύρο Κοντονή, υπουργό Δικαιοσύνης και τον Πάνο Καμμένο στους ρόλους αντιστοίχως του αφέντη και δούλου. Ο πρώτος θα αποβάλει την υπεροψία του μέλους του Υπουργικού Συμβουλίου προκειμένου να προφυλάξει τον κ. Καμμένο από την εφιαλτική δοκιμασία των αποκαλύψεων για συνεννόησή του με έγκλειστο στις φυλακές ισοβίτη με έναν και μόνο στόχο: να τον μετατρέψει σε ψευδομάρτυρα εναντίον του μη αρεστού στο κυβερνητικό καθεστώς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ νέου ιδιοκτήτη του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.
Τι κρίμα όμως για έναν κοινοβουλευτικό όπως ο κ. Κοντονής, παραβιάζοντας τους προσωπικούς κανόνες της ατομικής του αξιοπρέπειας αλλά και της κοινοβουλευτικής ευπρέπειας, να μετατρέπεται σε συνήγορο του κ. Καμμένου διαρκούσης της εισαγγελικής έρευνας για τις σχέσεις ενός υπουργού με έναν ισοβίτη. Εδώ πλέον βοά η αντιποίηση του εισαγγελικού και δικαστικού ρόλου από σημαντικό εκπρόσωπο της εκτελεστικής εξουσίας.
Αν τα πράγματα κυλήσουν, στην ίδια κατηφόρα με την ίδια φόρα, σίγουρα θα οδεύσουμε στο «Εγκλημα και τιμωρία» του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι. Ποιος άραγε θα αναλάβει τον ρόλο του Ρασκόλνικοφ;
Τελευταία Νέα