Επεσα έξω με τον Κόρμπιν. Το σχολίαζε μάλιστα τις προάλλες ένας επαγγελματίας τιμητής, ο οποίος θεωρεί προφανώς τον αρχηγό των Εργατικών κάτι σαν πρότυπο της παγκόσμιας σοσιαλδημοκρατίας. Καμία σχέση. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο «Τζέλι» είναι ένας δογματικός, συγκεντρωτικός, αυταρχικός και παλαιοκομματικός πολιτικός, που θαυμάζει τον Πούτιν και τον Μαδούρο και φέρει ιστορική ευθύνη για την ψήφο υπέρ του Brexit αφού δεν τόλμησε, ή δεν θέλησε, να πάρει εγκαίρως σαφή θέση υπέρ του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας του. Ολα αυτά όμως, πράγματι, δεν συνιστούν λόγους για να μην αυξήσει κάποιος τη δύναμη του κόμματός του, ακόμη και για να μη γίνει πρωθυπουργός. Ιδίως όταν έχει έναν προβληματικό αντίπαλο, ιδίως στην εποχή των λαϊκισμών. Δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά.

Ο Κόρμπιν έδωσε χθες ένα ακόμη δείγμα των δημοκρατικών του πεποιθήσεων όταν απέπεμψε τρεις σκιώδεις υπουργούς που αψήφησαν την «εντολή» του –ναι, αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί στο ρεπορτάζ της η Γκάρντιαν –να απόσχουν από την ψηφοφορία επί μιας τροπολογίας που κατέθεσαν βουλευτές του Εργατικού Κόμματος. Η τροπολογία προέβλεπε την παραμονή της Βρετανίας στην τελωνειακή ένωση και την ενιαία αγορά και ψηφίστηκε από 101 βουλευτές διαφόρων κομμάτων. Αλλά ο Ηγέτης, ενθαρρυμένος από την ενίσχυση του κόμματός του στις πρόσφατες εκλογές, αποφάσισε να επιβάλει σιδηρά πυγμή. Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι οι τρεις σκιώδεις υπουργοί, όπως και οι υπόλοιποι 46 Εργατικοί βουλευτές που υπερψήφισαν την τροπολογία, υποστήριζαν πάντα τη συγκεκριμένη θέση και εξελέγησαν σε αυτήν ακριβώς τη βάση.

Αγιάζει ο σκοπός τα μέσα στην πολιτική; Επιτρέπεται να πατήσεις επί πτωμάτων κυνηγώντας την εξουσία; Κι όταν τελικά την κατακτήσεις, δικαιούσαι να πατήσεις και επί των υποσχέσεών σου, των δεσμεύσεών σου, των αρχών σου; Οι ερωτήσεις αυτές υπεισέρχονται στις σχέσεις της πολιτικής με την ηθική και ως εκ τούτου δεν έχουν απάντηση. Από ένα σημείο κι έπειτα είναι ζήτημα αισθητικής. Να, ο Πρωθυπουργός μας χαμογελάει συνωμοτικά στον Πολάκη λέγοντας ότι «εμείς οι αστοιχείωτοι καταφέρνουμε και ξεπερνάμε πολλές φορές ακόμα και θεσμικά εμπόδια αυτών που έχουν ιδιαίτερη στοιχείωση»– ναι, έτσι ακριβώς το είπε ο αθεόφοβος –και το κοινό, αντί να παγώσει στη θέση του, τον χειροκροτά ενθουσιασμένο.

Η Φώφη Γεννηματά δεν κυνηγά ακριβώς την εξουσία. Υποστηρίζει όμως ότι έχει διδαχθεί από τα λάθη τού κόμματός της στο παρελθόν, ότι έχει πειστεί πως μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατη και ότι είναι αποφασισμένη να εργαστεί χωρίς ηγεμονισμούς για την ενότητα του πολύπαθου κεντροαριστερού χώρου. Αν είναι πράγματι έτσι, θα πρέπει να εκμεταλλευτεί το τριήμερο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης για να κάνει πραγματικά ανοίγματα, να διατυπώσει ειλικρινείς προτάσεις, να ενθαρρύνει μια εξωστρεφή εικόνα της Κεντροαριστεράς. Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για το αν το ιδρυτικό συνέδριο θα γίνει πριν ή μετά την εκλογή αρχηγού ή για το αν θα ζήσει ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που τους απασχολεί είναι αν υπάρχει μια συγκροτημένη, μαζική, εναλλακτική πρόταση για τη σωτηρία της χώρας.

Γιατί αλλιώς οι αστοιχείωτοι δεν θα αφήσουν όρθιο τίποτα.

Τελευταία Νέα