Συνέβη πριν από λίγες μέρες. Σε μία από αυτές τις εκκαθαρίσεις του γραφείου που, ενώ τις κάνω συχνά, σπάνια τις ολοκληρώνω. Γι’ αυτό πάντα κάτι μένει. «ΤΑ ΝΕΑ» μιας ημέρας του Νοεμβρίου 2014, μια πρόσκληση για τον Φεβρουάριο του 2015, ένα πρόγραμμα παράστασης που είχα δει πριν από τρία χρόνια, όλα αυτά που τα λέωsuperfoodsτων αναμνήσεων. Ετσι είχε ξεμείνει και ένα βιβλίο. ΤουAndrewDalby,για τις γεύσεις του Βυζαντίου. Ούτε θυμάμαι για ποιο λόγο είχε βρεθεί στο γραφείο μου γιατί στα χέρια μου το έπιανα για πρώτη φορά. Οπως το άνοιξα, έπεσε από μέσα ένα εισιτήριο του μετρό. Και ένα φυλλάδιο υπέρ του «Ναι» από το δημοψήφισμα του προπέρσινου Ιουλίου. Κάπως έτσι αρχίζουν αρκετά μυθιστορήματα. Με ένα άλμα, δι’ ασήμαντον αφορμή, στον χρόνο. Ακριβώς για να συνειδητοποιήσει κάποιος τη σχετικότητά του. Αναρωτήθηκα ποιος ή ποια συνάδελφος να είχε κόψει αυτό τα εισιτήριο και σκέφτηκα να κρατήσω το φυλλάδιο αφού δεν έχω κανένα αναμνηστικό από το δημοψήφισμα. Μια που το σκέφτηκα μια που το έσκισα και το πέταξα. Είναι νωρίς ακόμη και οι μνήμες πολύ νωπές ώστε να έχουν μετουσιωθεί σε αναμνήσεις. Υστερα από δέκα, δεκαπέντε χρόνια μπορεί να μαζευόμαστε κάποια καλοκαιρινά βράδια και να διηγούμαστε ιστορίες από εκείνον τον Ιούλιο. Οπως θυμηθήκαμε τα τριάντα χρόνια από τοEurobasketή όπως μου έλεγε η μάνα μου ιστορίες από την Κατοχή. Οχι όμως τώρα. Από μια άποψη, ο Ιούλιος εκείνος δεν έχει ακόμη τελειώσει. Επειδή προσαρμοστήκαμε σταcapitalcontrolsλόγω αφραγκίας δεν σημαίνει ότι τα αποδεχθήκαμε ως κανονικότητα για την οικονομία μιας χώρας. Σχεδόν 100 δισ. στοίχισαν κατά τον Ρέγκλινγκ στη χώρα ο ναρκισσισμός του Βαρουφάκη και τα συμπλέγματα του Αλέξη Τσίπρα. Προσωπικά, έχω την αίσθηση πως θα ανοίξω το ημερολόγιο και θα δω ότι σήμερα είναι 31ηΙουλίου 2015.
Στόμωσαν τότε από γεγονότα οι μέρες. Και ο αέρας από συναισθήματα. Διχασμόςreloaded. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλοποιεί τη μεγαλύτερη, μέχρι τότε, επιτυχία του αντιμνημονιακού λόγου. Να κάνει τον μέσο πικραμένο από την οικονομική κρίση Ελληνα να πιστέψει πως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε έχουν κάτι προσωπικό μαζί του. Με τη δημόσιο υπάλληλο Κική από την Αθήνα, τον συνταξιούχο Μανώλη από τη Θεσσαλονίκη, τον μικροεπαγγελματία Θανάση από την Πάτρα. Το περίπλοκο αλλά και αόριστα διατυπωμένο ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν είχε, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ιδεολογικό κουκούτσι. Με υλικά ιδεοληψίας δομήθηκε το δημοψήφισμα και ιδεοληψίες εξυπηρέτησε ο χειρισμός του αποτελέσματός του. Ανοίγοντας κι άλλες πληγές. Και άλλες πόρτες για να εισβάλει ορμητικά ο λούμπεν απολυταρχισμός, η ασυδοσία της εξουσίας, η παράκαμψη των θεσμών ως πολιτική μαγκιά. Διότι ο Βαρουφάκης και η Κωνσταντοπούλου μπορεί να έφυγαν, ο βαρουφακισμός και ο κωνσταντοπουλισμός όμως είναι εδώ. Εχοντας αναπτύξει και άλλες ποικιλίες όπως, για παράδειγμα τον πολακισμό, τον σκουρλετισμό. Κάθε υπουργός και -ισμός. Γι’ αυτό νομίζω ότι ο Ιούλιος του 2015 δεν έχει τελειώσει ακόμη.
Αλλά και για έναν ακόμη λόγο. Για το ξεσκαρτάρισμα στις προσωπικές μας σχέσεις. Εκείνες τις μέρες μαλώσαμε με φίλους, κάναμε καινούργιους. Εσπασαν αποστήματα που έβγαλαν στην επιφάνεια ουσιασιαστικές ασυμβατότητες με αυτούς από τους οποίους απομακρυνθήκαμε. Χάσαμε από δίπλα μας ανθρώπους αλλά κερδίσαμε ουσία. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να ξανανταμώσουμε. Οχι μεν εχθροί, αλλά χωριστά. Ετσι ξεδιάλυνα και μια απορία της προσωπικής μου μυθολογίας. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Ζυλ Ντασσέν δεν ξαναμίλησε στον φίλο του Ηλία Καζάν από τότε που ο μακαρθισμός μπήκε ανάμεσά τους.
Τελευταία Νέα