Είναι ίσως η πρώτη φορά στην περίοδο της Μεταπολίτευσης που ένα φαινόμενο της πολιτικής ζωής είναι αδύνατον να εξηγηθεί μόνο πολιτικά. Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τη θεσμική υπόσταση του ρόλου του, να μην κατανοεί τους στοιχειώδεις κανόνες του πολιτικού πολιτισμού, να αδιαφορεί για το βασικό πλαίσιο μιας Δημοκρατίας, στην οποία η διάκριση των εξουσιών και ο σεβασμός της μιας απέναντι στην άλλη συνιστούν θεμελιώδεις αρχές για την ομαλή λειτουργία της.
Μόνο πολιτική ωστόσο μπορεί να είναι η αιτία για την οποία ο Πρωθυπουργός, ως αποκλειστικά υπεύθυνος για τη στελέχωση της κυβέρνησης, ανέχεται ένα φαινόμενο που προσβάλλει βάναυσα την πολιτική τάξη και την εκθέτει ανεπανόρθωτα στα μάτια των πολιτών. Μόνο πολιτική μπορεί να είναι η εξήγηση για το γεγονός ότι ο επικεφαλής της κυβέρνησης επιλέγει να σιωπά απέναντι σε έναν λόγο αντιαισθητικό και βορβορώδη, αντιθεσμικό και παραληρηματικό, δηλαδή να τον ενθαρρύνει στην ουσία.
Ο Πρωθυπουργός αποσκοπεί σε πολιτικό όφελος. Μπορεί να θεωρεί ότι ο λόγος τού αναπληρωτή υπουργού Υγείας ακούγεται αντιεξουσιαστικός και ότι ως τέτοιος κολακεύει τα πιο ταπεινά ένστικτα της κοινωνίας. Πρόκειται για πλάνη. Που έχει όμως τη χρησιμότητά της. Γιατί αποδεικνύει τόσο την αισθητική όσο και την πολιτική ταύτιση της κυβέρνησής του με το ύφος και το ήθος του υπουργού του. Θα μπορούσε να το πει κανείς και με μια παράφραση: εικόνα του είναι και του μοιάζει.
