Χρειάστηκε να περάσουν πέντε χρόνια από την ψυχρολουσία του 2012 για να αντιληφθούν στο ΠΑΣΟΚ ότι ο χώρος της δημοκρατικής παράταξης με το ιστορικό του βάρος αναζητά λύσεις πάνω από τις τύχες των προσώπων.
Στην πρώτη περίοδο της κατάθλιψης άρχισαν να δείχνουν ο ένας τον άλλον και να μοιρολογούν. Αργότερα πολλοί σαγηνεύτηκαν από τις σειρήνες του ΣΥΡΙΖΑ και έτρεξαν να τρυπώσουν, αλλά δεν χώρεσαν παρά ελάχιστοι διότι το «μαγαζί» είναι για έναν πολύ κλειστό κύκλο εκλεκτών και έμειναν αρκετοί με το θυμιατό.
Το τι ακολούθησε είναι λίγο – πολύ γνωστό και δεν είναι της παρούσης να θυμίσουμε ότι πρόσωπα και πολιτικές παρέες υπέστησαν ακόμη και εξευτελισμό από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που προσπάθησαν να προσεγγίσουν.
Μέρες που είναι και με το Συνέδριο σε εξέλιξη, θα είχε μια σημασία για την πορεία της δημοκρατικής παράταξης να ξεχάσουν όλες τις ανοησίες του πρόσφατου παρελθόντος. Μπορούν οι πρωταγωνιστές να αναζητήσουν την κοινή γραμμή που θα τους επανασυνδέσει με την κοινωνία. Χωρίς ψεύδη και μύθους από τα παλιά αλλά με ανοικτό πνεύμα και διάθεση για ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που θα αποκαθιστά την ισορροπία στο πολιτικό σύστημα. Αν ο καθένας σκέπτεται τον εαυτό του ως αρχηγό και δεν αποδέχεται τον διπλανό του, τότε δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει το εγχείρημα και θα χαθεί η ελπίδα.
Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Φώφη Γεννηματά ύστερα από κάποιες αναζητήσεις, είναι αλήθεια ότι τόλμησε και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Κατ’ αρχάς έκοψε τις γέφυρες με τους εθνολαϊκιστές για να διαλυθεί ο μύθος περί «συνδρόμου της Στοκχόλμης». Εκ παραλλήλου πρότεινε ευθέως και ανοιχτά σε όλους να αποπειραθούν ένα κοινό πολιτικό σπίτι με διαδικασίες ανάδειξης αρχηγού από τη βάση της ευρύτερης παράταξης. Συνεπώς δεν υπάρχουν δικαιολογίες και δεν μπορούν να συγχωρηθούν προφάσεις από κανέναν όσο δίκιο και αν έχει για διάφορες επιλογές της προηγούμενης περιόδου. Τώρα είναι η στιγμή που η κοινωνία αναζητά έναν ενιαίο πολιτικό φορέα για να υπερκεράσει τους λαϊκιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που εκλιπαρούν για συνεργασία τη στιγμή που καταρρέουν. Αυτή είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για τη δημοκρατική παράταξη προκειμένου να ανακτήσει το εύρος της στο πολιτικό παιχνίδι.