Από τις 3 Σεπτέμβρη 1974 μέχρι και σήμερα, κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός ηγέτης δεν αντιμετωπίστηκαν με τόση εχθρότητα από το «κατεστημένο», όπως προσφυώς χαρακτήρισε, ήδη από το 1965, ο Ανδρέας Παπανδρέου, τις μεγαλοαστικές κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις και τα κόμματα-προεκτάσεις τους, που διαφέντευαν τη χώρα και τον ελληνικό λαό. Ορθώς, λοιπόν, διείδαν τον εν δυνάμει κίνδυνο, με την εμφάνιση ενός κόμματος με κινηματική μάλιστα μορφή, με τον Ανδρέα Παπανδρέου επικεφαλής. Η ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ ανταποκρινόταν στο παλλαϊκό αίτημα για γνήσιο εκδημοκρατισμό της χώρας και των θεσμών της, εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση.
Η εξαγγελία της μεγάλης ΑΛΛΑΓΗΣ εκφράστηκε ως μια πραγματική δημοκρατική και κοινωνική επανάσταση, που έπρεπε να κατασταλεί εν τη γενέσει της και το ΠΑΣΟΚ να διαλυθεί.
Για τη Δεξιά ήταν η «αριστερά της Αριστεράς» (Κ. Καραμανλής). Οσο για τον Ανδρέα, η παραδοσιακή Αριστερά «καθάρισε» με τη γνωστή Ζαχαριάδικη μέθοδο: «Ηταν πράκτορας της CIA»!
Οσο κι αν πολεμήθηκε και υπονομεύτηκε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο το ΠΑΣΟΚ, η οκταετία της ΑΛΛΑΓΗΣ, με κορωνίδα της την κατάργηση όλης της εμφυλιοπολεμικής, αλλά και της μεταπολιτευτικής αντιδημοκρατικής νομοθεσίας και το κοινωνικό κράτος, παραμένει ζωντανή από γενιά σε γενιά στη μνήμη του λαού μας. Αυτή κράτησε ενεργή τη συνείδησή του, όταν οι εκ Δεξιών και εξ ευωνύμων αντίπαλοι του ΠΑΣΟΚ οργάνωσαν από κοινού την επιχείρηση «βρώμικο ’89» για να διαλυθεί επιτέλους το ΠΑΣΟΚ και να εξοντωθεί πολιτικά (και βιολογικά;) ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Η Δικαιοσύνη, όμως, τον δικαίωσε και ματαίωσε με την απόφασή της τη σκευωρία.
Το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου επανήλθαν στην εξουσία. Το 1996 έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας ως παρακαταθήκη του την ενότητα του ΠΑΣΟΚ που «δεν αποτέλεσε ένα διάττοντα αστέρα στα δημόσια πράγματα. Δεν κληρονομείται, δεν μεταβιβάζεται, δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια».
Η διεθνής οικονομική κρίση που χτύπησε και την Ελλάδα βρήκε το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνησή του, υπό τον Γ. Παπανδρέου, αντιμέτωπη με το δίλημμα «άτακτη χρεοκοπία», όπως αναφέρεται ρητά και στην, από 14/3/2014, ομόφωνη, σχεδόν, απόφαση της Ευρωβουλής ή προσφυγή για δανεισμό στους εταίρους της ευρωζώνης. Η κυβέρνηση εκείνη και οι βουλευτές που τη στηρίξαμε, κάναμε το πατριωτικό μας καθήκον. Δεν έκαναν το ίδιο οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έκαναν ό,τι η αντιπολίτευση σε Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρο που «χτύπησε» η κρίση, αλλά βγήκαν σε δύο χρόνια από τα Μνημόνια. Η Ελλάδα βολοδέρνει 7 χρόνια, αφού, οι λεγόμενοι «αντιμνημονιακοί», πρόσθεσαν 3 ακόμη «Μνημόνια» και το μέλλον είναι άδηλο…
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ επί μία 2ετία τώρα αγωνίζεται, προωθώντας τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με άλλα κόμματα και κινήσεις που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στον χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ομως το αποτέλεσμα, ώς τώρα, των προσπαθειών είναι ότι ο στόχος της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ υιοθετείται, όχι μόνο από τη Δεξιά και την Αριστερά αλλά και από όσους η ύπαρξή τους εντός ή εκτός Βουλής οφείλεται ή επαφίεται στο «εναπομείναν ΠΑΣΟΚ», όπως ειρωνευόμενοι αποκαλούν το ιστορικό Κίνημά μας όσοι, παλαιοί και νέοι εχθροί του, «ζουν» για να δουν το ΠΑΣΟΚ να διαλύεται ή έστω ν’ αλλάζει όνομα! Στην κ. Γεννηματά ανήκει ο ρόλος και η ευθύνη για να δοθεί η απάντηση που χρειάζονται όλοι. Ώς εδώ!
Τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αποφασίσει κανείς, εκτός αν οι διαχρονικές αξίες του, όπως η Δημοκρατία, ο Σοσιαλισμός, η κοινωνική απελευθέρωση, η Λαϊκή Κυριαρχία, η Εθνική Ανεξαρτησία, παύσουν να ισχύουν. Γίνεται;
Οσο για αλλαγή του ονόματος, μόνο όσοι ντρέπονται για το όνομά τους ζητούν ν’ αλλάξουν όνομα. Κι είμαστε πολύ πιο πολλοί που πιστεύουμε στο έργο και τη μεγάλη ΑΛΛΑΓΗ που έφερε στη χώρα το ΠΑΣΟΚ και στις αξίες που συνεχίζει να υπερασπίζεται. Και αναμένουμε όσους εξαπατήθηκαν από τις δήθεν «αυταπάτες» του κ. Τσίπρα να γυρίσουν στο «σπίτι» τους. Η πατρίδα τους χρειάζεται, όχι για ανύπαρκτους «παραδείσους», αλλά για νέους πατριωτικούς και κοινωνικούς αγώνες, για να στηθεί και πάλι όρθια η Ελλάδα και να επιβιώσει ο ελληνικός λαός.
Ο Απόστολος Κακλαμάνης είναι ιδρυτικό στέλεχος και μέλος του ΕΓ του ΠΑΣΟΚ