Στη βιβλιοθήκη του γραφείου μου έχω όλα τα βιβλία του Αρκά. Τώρα που γράφω με αγριοκοιτά ένας «Ισοβίτης», δυο σπουργίτια κάνουν «Χαμηλές Πτήσεις» πάνω απ’ το κεφάλι μου, ο total black Χάρος ψιλοκόβει μαϊντανό με το δρεπάνι του, η Λουκρητία δολοπλοκεί, ενώ ο Προφήτης θαμπώνει μπρος στα μάτια μου. Ισως γιατί δεν είναι πια ο νηφάλιος Προφήτης που αγαπήσαμε, αλλά ένας εμπαθής μικροκομματάρχης των καιρών.
Μανιακή με τον Αρκά. Με τις ξυραφιές του σκίτσου και του λόγου του. Με τον συμπυκνωμένο υπερρεαλισμό της εικόνας του. Με τους ήρωές του, που λες κι αυτονομούνταν από τον δημιουργό του –όπως, άλλωστε, όλοι οι ήρωες που σέβονται τον εαυτό τους: όταν είναι σοφά δομημένοι, παίρνουν σάρκα, παίρνουν οστά και κάνουν του κεφαλιού τους, ερήμην του κηδεμόνα τους.
Πάντα περιέβαλλε ένα μυστήριο τον Αρκά. Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι. Κανείς δεν τον έχει δει, δεν του έχει μιλήσει. Κυκλοφορεί –αν κυκλοφορεί –δίπλα μας άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Με αυτή την έννοια, ο Αρκάς μου θύμιζε πάντα τον άγνωστο… διάσημο street artist, τον Bansky, που ούτε το μικρό του όνομα δεν ξέρουμε ούτε ποιος είναι (αν και πριν λίγες μέρες λέγεται πως διέρρευσε η ταυτότητά του).
Κάποιες ατάκες του Αρκά έχουν ενσωματωθεί στη λαλιά μας. Τις χρησιμοποιούμε ξεχνώντας ή αδιαφορώντας ποιος ο γεννήτοράς τους. Αυτή η διείσδυση στον καθημερινό λόγο ενός λαού είναι και η επιτομή της επιτυχίας του:
– Προσπαθώ να βγω από το ψυχολογικό αδιέξοδο, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ από πού μπήκα.
– Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να κερδίσει τη φυσική ηλιθιότητα.
– Δημοκρατία είναι 4 λύκοι κι 1 πρόβατο να ψηφίζουν για φαγητό.
– Εχω διαβάσει τόσα πολλά γύρω απ’ το Κάπνισμα που αποφάσισα να κόψω το διάβασμα.
Και το κορυφαίο:
– Ας αφήσουμε τους εγωισμούς κι ας κοιτάξουμε και λίγο τον εαυτό μας.
Ολοι εμείς λοιπόν που σας θαυμάζουμε, απογοητευτήκαμε φίλτατε Αρκά. Απογοητευτήκαμε σαν να ήσασταν φίλος και μας γυρίσατε την πλάτη. Δικός μας άνθρωπος και τώρα κάνετε πως δεν μας ξέρετε. Διασχίσατε με επώδυνη για μας ευκολία την απόσταση που εσείς ο ίδιος είχατε ορίσει. Από δημιουργός γίνατε οπαδός. Από καλλιτέχνης, ινστρούχτορας.
Και τότε ακριβώς άρχισε να φουντώνει ο αστικός μύθος πως ο Αρκάς δεν είναι ένα πρόσωπο αλλά πολλά διαφορετικά. Ισως γιατί οι αναγνώστες του προσπαθούσαν να διασώσουν εντός τους τον δικό τους Αρκά. Οχι τον σημερινό. Οχι αυτόν που αντικατέστησε τη λεπίδα του χιούμορ με την στυφάδα της ντιρεκτίβας.
Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Η απογοήτευση ΔΕΝ εκπορεύεται από την πολιτική θέση που επέλεξε. Αλλωστε, το ίδιο ακριβώς συνέβη με τον Λάκη Λαζόπουλο. Εναν δημιουργό ο οποίος επίσης χρησιμοποίησε τη μέθοδο της χειραγώγησης μέσα από την τέχνη του. Ο Λάκης στρατεύτηκε με τη μια μεριά, ο Αρκάς με την αντίθετη: δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Κάποιοι απαξιώνουν το ταλέντο τους επειδή διαφωνούν πολιτικά μαζί τους: «Ελα μωρέ, υπερτιμημένος ο Αρκάς, σιγά τώρα, τι να μας πει ο Λάκης;».
Αφελείς –ή μήπως σκόπιμες; –αυτές οι υπεραπλουστεύσεις. Οι άνθρωποι έχουν ταλέντο, εξού και μας πικραίνουν. Αν ήταν ατάλαντοι δεν θα μας απασχολούσαν καν.
Αγαπητέ Αρκά κλείνοντας.
Δεν γνωρίζω αν είστε ένας ή πολλοί. Γνωρίζω όμως πως είστε σίγουρα δύο. Ο παλιός και ο καινούργιος. Αυτός που αγαπήσαμε. Κι ο άλλος. Που μας γύρισε την πλάτη.
Τα σέβη μου.