Το παιχνίδι των σωμάτων

Η επιλογή της παράστασης «Sync» από το ευρωπαϊκό δίκτυο χορού Aerowaves για το Spring Forward Festival 2017 ήταν κάτι απρόσμενο. Η Αναστασία Βαλσαμάκη το είχε παρουσιάσει πρώτη φορά πέρυσι τον Ιούνιο στο Bios και τώρα κάλεσε τους εννέα χορευτές να το παρουσιάσουν στο Φεστιβάλ Αθηνών. «Ξεκίνησα κάπως μεγάλη, δεν ήμουν από μικρή στο μπαλέτο όπως συνήθως τα παιδιά που ασχολούνται επαγγελματικά με τον χορό. Γύρω στα 15 αποφάσισα ότι μου άρεσε πολύ και το είδα πιο σοβαρά. Γνωρίζοντας τις συνθήκες και το γεγονός ότι οι γονείς δεν στηρίζουν πάντα αυτές τις αποφάσεις, τελικά τα κατάφερα. Συνέχισα το σχολείο μου και τις σπουδές στην ΑΣΟΕ στο Τμήμα Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας και ύστερα πέρασα στην Κρατική Σχολή Χορού (ΚΣΟΤ). Εκεί προέκυψε και η σχέση μου με τη χορογραφία, οι πρώτες επαφές μέσα από εργασίες στη σχολή. Πέρα από το κομμάτι του να χορεύεις, το να σου δίνεται κάποιο υλικό και να το εκτελείς ή να παράγεις εσύ δικό σου, είναι κάτι μαγικό. Θέλησα να συνεχίσω και ήξερα ότι μετά το πέρας των σπουδών ήθελα να δω πιο σοβαρά το θέμα της χορογραφίας και γι’ αυτό φέτος παρακολούθησα στη σχολή SEAD στην Αυστρία ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Αυτή η χρονιά ήταν γεμάτη παραστάσεις, πολύ ωραία πρότζεκτ, σπουδές αλλά και κυρίως επειδή είχα την ευκαιρία να ξαναδώ το «Sync», να μπούμε πάλι στη φάση της πρόβας για το Φεστιβάλ Αθηνών».

Το έργο. «Νομίζω είναι ένα θέμα που με κάποιο τρόπο μας απασχολεί όλους: το πώς διαχειρίζεσαι τη σχέση σου με την κοινωνία και την ομάδα. Φυσικά το έργο έχει μια πιο αφηρημένη προσέγγιση, δεν θα δουν οι θεατές μια ιστορία. Χρησιμοποιούμε τα σώματα των χορευτών και τις εμπειρίες που κουβαλάει ένα σώμα για να τις φέρουμε πάνω στη σκηνή. Το «Sync» είναι το παιχνίδι συγχρονισμού. Οι χορευτές ακολουθούν τη χορογραφία, φυσικά, αλλά απαιτείται από τους ίδιους μια άλλου είδους επικοινωνία επειδή δεν υπάρχει μέτρημα, υπάρχουν βήματα και πορείες που είναι δομημένες και τις γνωρίζουν. Το «Sync» απαιτεί από την ομάδα μια καλή εσωτερική επικοινωνία και εγρήγορση από την πλευρά των χορευτών. Οι θεατές δεν το βλέπουν αυτό, αλλά η δόμηση του έργου απαιτεί αυτή την αφοσίωση από τους χορευτές, χρειάζεται κυριολεκτικά ομαδικότητα».

Ο χορός στην Ελλάδα. «Αυτό που χρειάζεται είναι οι υποδομές. Προφανώς δεν λείπουν ούτε τα ταλέντα ούτε οι καλλιτέχνες και οι χαρακτήρες. Λείπει η υποδομή και η στήριξη στην τέχνη του χορού, που πέφτει κάπως στην αφάνεια. Ο κόσμος συνήθως δεν γνωρίζει τι είναι ο σύγχρονος χορός, γίνονται ωστόσο προσπάθειες και από τους συνεργάτες, φίλους και τους χορευτές που είμαστε μαζί. Ολοι έχουμε μεγάλη θέληση για το μέλλον και θέλουμε να κάνουμε πράγματα. Και αυτό έχει σημασία».