Τραγική είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον ΕΦΚΑ, το Υπερταμείο, τονίζει ο πρόεδρος της ΠΟΣΕ – ΙΚΑ Βαγγέλης Θεοδωρίδης. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον έλληνα συνταξιούχο επαίτη της σύγχρονης εποχής, αποκαλύπτοντας ότι εφεξής οι συντάξεις θα κυμαίνονται στη συντριπτική τους πλειονότητα από 200-700 ευρώ και με δακτυλοδεικτούμενους τους λίγους «υψηλοσυνταξιούχους» των 1.000 ευρώ.
Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον ΕΦΚΑ;

Τραγική! Αυτή η λέξη απεικονίζει την κατάσταση σήμερα. Δυστυχώς επαληθευτήκαμε! Εξι μήνες μετά την έναρξη λειτουργίας του ΕΦΚΑ κανένα από τα χρόνια προβλήματα του ασφαλιστικού συστήματος δεν έχει λυθεί. Τα χρονοδιαγράμματα και οι σχετικοί σχεδιασμοί είτε βρίσκονται εκτός στόχων είτε κατά την εφαρμογή τους εμφανίζουν σοβαρά προβλήματα, τα οποία ουσιαστικά πιστοποιούν την επιπολαιότητα και την προχειρότητα του συγκεκριμένου εγχειρήματος (π.χ. οργανόγραμμα, απορρόφηση του κονδυλίου των 859 εκατ. για την απονομή παλαιών συντάξεων, έκδοση συντάξεων Ν. 4387/16, ενιαίο μητρώο, νέο σύστημα εισφορών για μη μισθωτούς κ.λπ.). Αποτέλεσμα όλων αυτών; Οι σοβαρές δυσχέρειες που προκύπτουν καθημερινά, οι οποίες επιδεινώνουν το επίπεδο εξυπηρέτησης ασφαλισμένων, εργοδοτών και συνταξιούχων και οδηγούν τους εργαζομένους του ΕΦΚΑ σε απόγνωση. Θέλουμε τουλάχιστον να ελπίζουμε ότι έχουν συνειδητοποιήσει πλέον τι θα συμβεί αν αποφασίσουν μια ακόμη βεβιασμένη κίνηση που θα οδηγήσει άμεσα εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένους και συνταξιούχους από διαφορετικά Ταμεία να εξυπηρετηθούν στον ίδιο χώρο χωρίς ουσιαστική προετοιμασία, με δεκάδες άλυτα οργανωτικά και λειτουργικά προβλήματα. Στα ζητήματα του προσωπικού, μέχρι σήμερα δεν λειτουργούν τα Υπηρεσιακά και Πειθαρχικά Συμβούλια, με αποτέλεσμα όλες οι αρμοδιότητες που προβλέπονται στον ισχύοντα Υπαλληλικό Κώδικα να έχουν δοθεί στον διοικητή του ΕΦΚΑ καθιστώντας τον απόλυτο άρχοντα! Παρατηρείται δε το εξής οξύμωρο: οι διευθυντές των μονάδων, ενώ έχουν όλες τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες, να μην έχουν καμία αρμοδιότητα λειτουργίας τους. π.χ. για μια εσωτερική μετακίνηση προϊσταμένου ή και υπαλλήλου να απαιτείται έγκριση του διοικητή (και ο νοών νοείτω…). Αυτό που πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα είναι ότι λόγω μη λειτουργίας του Πειθαρχικού Συμβουλίου, με ευθύνη πάντοτε της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας και της διοίκησης του ΕΦΚΑ, επιστρέφουν στον χώρο δουλειάς άτομα που βαρύνονται με σοβαρότατα πειθαρχικά παραπτώματα.
Η τραγική οικονομική κατάσταση του Υπερταμείου εγκυμονεί κινδύνους στην ομαλή καταβολή των συντάξεων;

Η καταβολή των συντάξεων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομική κατάσταση του Υπερταμείου. Με την αποσύνδεση της αναλογικής σύνταξης από την εγγυητική προστασία του κράτους, παρά τις προφορικές διαβεβαιώσεις, σε συνδυασμό με την ύπαρξη του δημοσιονομικού κόφτη, ουσιαστικά καθιερώνουν ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και στην κύρια ασφάλιση. Οι συνταξιούχοι, συνεπείς στις υποχρεώσεις τους σε όλο τον εργασιακό τους βίο, κατέβαλλαν στο ακέραιο τις εισφορές τους. Η πολιτεία έχει υποχρέωση απέναντι σε αυτούς τους συνταξιούχους να διασφαλίσει τα έσοδα του Υπερταμείου προκειμένου να καταβάλλονται κανονικά οι συντάξεις. Σε διαφορετική περίπτωση, πολύ φοβάμαι ότι θα εφαρμοστεί η γνωστή άδικη συνταγή των μειώσεων.
Τα χρέη προς τον ΕΦΚΑ;

Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΚΕΑΟ, τα χρέη προς τον ΕΦΚΑ ανέρχονται στο ύψος – ρεκόρ των 22,49 δισ. και μαζί με τις μη καταχωρισμένες οφειλές πλησιάζουν τα 30 δισ. Η μοναδική δυνατότητα ρύθμισης που υφίσταται αυτή τη στιγμή είναι η ρύθμιση των 12 δόσεων, στην πράξη εντελώς αναποτελεσματική για τη συντριπτική πλειοψηφία των οφειλετών. Η νέα ρύθμιση του Ν. 4469/17 για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό υποτίθεται ότι θα αρχίσει να εφαρμόζεται από τον Αύγουστο 2017. Ομως και αυτή έχει περιορισμένο πεδίο εφαρμογής, δεν αφορά όλες τις κατηγορίες οφειλετών και, βέβαια, πρόκειται για σύνθετη διαδικασία. Συνεπώς, η ανάγκη μιας νέας πάγιας ρύθμισης οφειλών, προσαρμοσμένης στα δεδομένα και στις ανάγκες της εποχής και κυρίως της αγοράς, είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ.
Οι δραματικές περικοπές των συντάξεων δίνουν ανάσα στο ασφαλιστικό σύστημα;

Καμία, κατά τη γνώμη μου. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι «σκοτώνοντας» τους συνταξιούχους επιτυγχάνεται η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Οι περικοπές μπορεί να δίνουν ανάσα στο ασφαλιστικό σύστημα, στερούν όμως στους συνταξιούχους το δικαίωμα στη ζωή. Αλλωστε, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε μέσω των αλλεπάλληλων μειώσεων των τελευταίων ετών θα είχαν εξαφανιστεί τα ελλείμματα. Συμβαίνει αυτό που, κατά την άποψή μου, αφορά το σύνολο της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή η ανατροφοδότηση της ύφεσης από τα συνεχή μνημονιακά μέτρα, τα οποία, υποτίθεται, αποτελούν τη λύση του προβλήματος.
Ο έλληνας συνταξιούχος σήμερα;

Επαίτης της σύγχρονης εποχής και, μάλιστα, με ευθύνη άλλων! Καλείται να αποδεχτεί και να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, σε συντάξεις δηλαδή που θα κυμαίνονται στη συντριπτική τους πλειονότητα από 200-700 ευρώ και με δακτυλοδεικτούμενους τους λίγους «υψηλοσυνταξιούχους» των 1.000 ευρώ.
Η πρότασή σας για ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα;

Η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος είναι ένα κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα και σχετίζεται με μια σειρά από καθοριστικές παραμέτρους, οι οποίες εντός του μνημονιακού πλαισίου είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανακάμψουν. Επομένως, επαφίεται στον κόσμο της εργασίας, με την ευρεία έννοια, σε ποιον βαθμό και μέχρι ποιο σημείο θα αποδεχτεί την καθιέρωση και τη διαιώνιση μιας οικονομικής λογικής συνεχούς πληρωμής χρεών, ακραίας λιτότητας και εξαθλίωσης ή αν θα στραφεί ενάντια σ’ αυτήν την προοπτική και στον βαθιά νεοφιλελεύθερο πυρήνα των συγκεκριμένων πολιτικών. Εφόσον λοιπόν αυτή η περίφημη ανάπτυξη θα αργήσει πολύ για τη χώρα μας, ούτως ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, άρα χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος, προτείνουμε ως εργαζόμενοι τα εξής:

– Ριζική αντιμετώπιση της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας.

– Ρύθμιση οφειλών βασιζόμενη στη σημερινή οικονομική συγκυρία, προκειμένου οι οφειλέτες να καταβάλλουν τις υποχρεώσεις τους.

– Αξιοποίηση και όχι ξεπούλημα της τεράστιας ακίνητης περιουσίας με μεταστέγαση υπηρεσιών σε ιδιόκτητα κτίρια για εξοικονόμηση πόρων.

– Μηχανοργάνωση των υπηρεσιών με παράλληλη μείωση της γραφειοκρατίας.

– Διασφάλιση της υποχρέωσης του κράτους να χρηματοδοτεί το ασφαλιστικό σύστημα.