Μοιάζει με επιδημία που αν έπρεπε να της δώσω όνομα, θα ήταν «εγωκεντρισμού σε απόγνωση». Μιλάω για τους καλλιτέχνες που διακηρύσσουν το λάθος τους να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα ή ότι ουδέποτε τον στήριξαν και δεν ήταν αυτό που νομίζαμε. Γιατί το κάνουν; Προφανώς, κάποιος δημοσιογράφος τους ρωτάει. Αλλά εκείνοι γιατί απαντούν; Η αυτοκριτική είναι ενδοσκοπική διεργασία. Που, όταν δημοσιοποιείται, αποσυντίθεται σαν ψάρι στον ήλιο. Πφφφ, μυρίζει! Αν, βέβαια, πρόκειται περί αυτοκριτικής. Αν όμως δεν πρόκειται, περί τίνος πρόκειται;
Καθώς βλέπω πανοραμικά αυτή τη σύναξη των απομαγευμένων μού θυμίζει πάγκους σε λαϊκή ιδεολογική αγορά. Από όπου διαλαλείται το εμπόρευμα τώρα που από το λάβαρο της Πρώτης Φοράς Αριστεράς απέμεινε ο ιστός. «Εδώ η καλή Αριστερά, η ολόφρεσκη, η σπαρταριστή. Μάπα το καρπούζι των απέναντι». Αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνουν πόσο τους εκθέτει αυτός ο ψυχαναγκασμός της δήλωσης περί απομάγευσης. Πόσο ξεγυμνώνει αυτό που προσπαθούν να κουκουλώσουν. Τη λυρική προσέγγιση της πολιτικής που στοιχειώνει (εκ του στοιχειού, όχι εκ του στοιχείου) αυτή τη χώρα. Τι σημαίνει πίστεψαν αυτό που, όπως αποδείχθηκε, δεν έπρεπε να πιστέψουν; Αλλοι γιατί δεν το πίστεψαν δηλαδή; Ο αφελής ή ο εξαπατημένος ψηφοφόρος δεν είναι ούτε αθώος ούτε ρομαντικός. Ανώριμος είναι. Και με σαθρό, ιδεοληπτικό πολιτικό κριτήριο. Επιρρεπής στο να ξανακάνει έστω και άλλου είδους λάθος. Ας σταματήσουν λοιπόν να ανοίγουν τρύπες στη δημόσια εικόνα τους διότι έφτασαν σε κοιτάσματα γραφικότητας. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε τι ψήφισαν ούτε αν θα το ξαναψηφίσουν. Και όσους τους ενδιαφέρει δεν τους πείθουν. Τραγικό!
