Ξεκίνησα να κάνω θέατρο γιατί ήταν επιτακτική ανάγκη επιβίωσης και έκφρασης. Σε διαφορετική περίπτωση θα έσκαγα. Αυτό συνέβη στην ηλικία των οκτώ. Τώρα οι λόγοι που κάνω θέατρο είναι σαφώς διαφορετικοί. Σίγουρα όχι ψυχοθεραπευτικοί.

Η πρώτη παράσταση που είδα ήταν ο «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου. Ένας άλλος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου. Ο κόσμος μου.

Ο πρώτος μου ρόλος ήταν αφού βγήκα από τη σχολή, ένας πρίγκιπας σε μία- όχι παιδική παράσταση όπως συνηθίζεται να λέγεται και είναι αδόκιμος όρος και προσβλητικός- αλλά σε μία παράσταση για παιδιά.

Αν δεν έκανα θέατρο σίγουρα θα ήμουν κτηνίατρος. Ήθελα από παιδί να ασχοληθώ με το θέατρο. Γύρω στην εφηβεία όμως, άνοιξα ένα άλλο παράθυρο. Αυτό των σπουδών μου στην Ιταλία στον κλάδο της Κτηνιατρικής. Φυσικά δεν ευοδώθηκε ποτέ αυτό το σχέδιο αφού τελικά σπούδασα θεατρολογία στη Φιλοσοφική Σχολή και στη συνέχεια υποκριτική.

Θυμάμαι ότι ο Γιώργος Κιμούλης την πρώτη μέρα που συνάντησε το τμήμα μας στη Σχολή, είχε πει κάτι το οποίο μέχρι και σήμερα είναι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ίσως γιατί έβρισκα κι εγώ ο ίδιος αλήθειες σ’ αυτό. Είχε πει ότι ένας καλλιτέχνης στην εκτός σκηνής ζωή του, δεν πρέπει να αναλώνεται σε ανούσια πράγματα και να κάνει τον «κλόουν». Πρέπει να είναι μετρημένος, σοβαρός και διαβασμένος. Για να αξίζει και η μεταμόρφωση.

Πάνω στη σκηνή νιώθω σαν τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο στην πρύμνη του Τιτανικού. Ή την πλώρη, δεν ξέρω.

Το πιο περίεργο πράγμα που μου έχει συμβεί στο θέατρο … όλα στο θέατρο είναι τόσο περίεργα. Αυτό το διαπιστώνω όταν μιλάω με τους φίλους μου, όταν τους περιγράφω μία συνεργασία, ένα θίασο, ένα διάστημα προβών ή το πώς είναι να προσπαθείς να φτιάξεις ένα χαρακτήρα, ή να διανύσεις ένα δρόμο για να βρεις που κρύβεται ο χαρακτήρας μέσα σου, γιατί σίγουρα όλοι είμαστε λίγο από όλα. Όλα αυτά λοιπόν, όταν τα λέω σε άτομα που δεν έχουν σχέση με το θέατρο και τα ακούω κι εγώ ο ίδιος, πραγματικά είναι εξωπραγματικά.

Η παράσταση που πάντα θα θυμάμαι είναι το «Καθαροί Πια» της Σάρα Κέην, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.

Το θέατρο για μένα είναι μη διαπραγματεύσιμο. Κάποια πράγματα δε διαπραγματεύονται. Δε μπορείς να διαπραγματευτείς π.χ. το ρατσισμό. Εγώ δε μπορώ να διαπραγματευτώ το θέατρο. Από οποιαδήποτε σκοπιά και για οποιονδήποτε λόγο.

Ονειρεύομαι πάντα στο τέλος της μέρας, πως θα ήταν η μέρα μου αν είχα κάνει τα πράγματα της ίδιας μέρας, σε άλλη ταχύτητα και με διαφορετικό τρόπο. Πως θα κατέληγε η μέρα αν χρησιμοποιούσα άλλες λέξεις από αυτές που χρησιμοποίησα. Λέω καληνύχτα και κοιμάμαι.

Info

• Ο Νικόλας Φραγκιουδάκης σπούδασε στη φιλοσοφική στο τμήμα θεατρικών Σπουδών. Στη συνέχεια πέρασε από το Θέατρο Τέχνης, από τη δραματική σχολή του Γιώργου Κιμούλη, όπου εν τέλει αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή «Βεάκη».

• Τα τελευταία τρία χρόνια κάνει μάστερ στην υποκριτική στο στούντιο ΝΑΜΑ με την Ελένη Σκότη.

• Εχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως οι Κωστής Καπελώνης, Θέμης Μουμουλίδης, Βασίλης Νικολαίδης, Ηλίας Καρελλάς, Κωστής Φαρμασώνης, Βαγγέλης θεοδωρόπουλος, Πέτρος Νάκος και Μάγια Λυμπεροπούλου.

• Αυτή την περίοδο μόλις τελείωσε στο θέατρο Επί Κολωνώ την παράσταση «Ιnemuri» η οποία θα συνεχιστεί και τον ερχόμενο θεατρικό χειμώνα.

• Αυτή την περίοδο βρίσκεται στην καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης για παιδιά «Η ωραία κοιμωμένη» σε σκηνοθεσία Γιώργου Γιανναράκου. Η παράσταση θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα. Πρώτη στάση στο θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι την Τετάρτη 5 Ιουλίου. Περισσότερες πληροφορίες https://goo.gl/KY0oeS