Οι αριθμοί εκδικούνται. Και όταν ο Αλέξης Τσίπρας, όπως χθες στη Βουλή, καλείται να μιλήσει σοβαρά και επί της ουσίας, εκτίθεται. Το αφήγημα είναι χαμένο από χέρι όταν επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μιας συμφωνίας. Γι’ αυτό πολύ περισσότερο προσπάθησε για άλλη μία φορά να πολιτικολογήσει και να μετακινήσει τη συζήτηση σε διαφορετικές περιοχές και ζητήματα.
Οταν λέει για παράδειγμα πως «η ελληνική οικονομία διορθώνει τη θέση της και σύντομα θα έχει επανέλθει σε ανταγωνιστικά και βιώσιμα επίπεδα ως προς τον δανεισμό της», θα πρέπει ταυτόχρονα να δώσει μια εξήγηση για τον καταστροφικά χαμένο χρόνο της δεύτερης αξιολόγησης, για το χαμένο τρένο της ποσοτικής χαλάρωσης και για την ανάταξη της αγοράς που μοιάζει με χαμένο στοίχημα. Είναι τουλάχιστον άστοχο από τη μεριά του να προσπαθεί να εξωραΐσει και τις ρυθμίσεις για το δημόσιο χρέος που επίσης δεν έχουν υπάρξει και πολύ περισσότερο όταν ήδη υπάρχει κραταιό το σενάριο για νέο πρόγραμμα και νέα προαπαιτούμενα. Με αφορμή ακριβώς την ενδεχόμενη διευθέτηση του χρέους της χώρας.
Ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του βαρύνονται για τα δυσβάστακτα μέτρα για τους πολίτες, τον χαμένο χρόνο που πανθομολογουμένως συσσώρευσε και άλλο κόστος στην οικονομία και βέβαια για μια κανονικότητα που ακόμη αναζητούμε εν μέσω της ξηρασίας των capital controls, της φορολαίλαπας και των μεταρρυθμίσεων που δεν γίνονται. Κοινώς, δεν μετράνε πια τα λόγια. Μετράνε τα έργα. Και οι κυβερνώντες έχουν αφήσει αποτύπωμα.
Τελευταία Νέα