Η απόφαση λέγεται ότι ήταν προσωπικά της Φώφης Γεννηματά. Κρατήθηκε μυστική μέχρι την ομιλία της στο Συνέδριο την περασμένη Παρασκευή. Και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει ένα μειονέκτημα: η ανάθεση στον Νίκο Αλιβιζάτο να προεδρεύσει της επιτροπής που θα προετοιμάσει την εκλογή προέδρου και το ιδρυτικό συνέδριο της «νέας» Δημοκρατικής Συμπαράταξης αποκλείει εξ ορισμού τον ίδιο από την υποψηφιότητα για την προεδρία αυτού του σχήματος. Αυτό απαλλάσσει την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ από έναν υπολογίσιμο αντίπαλο. Αλλά θα ήταν άδικο να της καταλογιστεί κάποια σκοπιμότητα. Γιατί το πιθανότερο είναι ότι ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου δεν ενδιαφέρεται έτσι κι αλλιώς για το επίζηλο αξίωμα.

Τα πλεονεκτήματα αυτής της επιλογής, πάλι, είναι πολλά. Ο Αλιβιζάτος είναι άνθρωπος «υπεράνω υποψίας». Αποκλείεται να τον κατηγορήσει κάποιος για προκατάληψη. Είναι πέρα και πάνω από ίντριγκες, έριδες και ανταγωνισμούς. Επιπλέον, είναι θεωρητικά ο καταλληλότερος για να φέρει κοντά το ΠΑΣΟΚ και Το Ποτάμι, αφού το 2015 ήταν ο υποψήφιος του κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ στις δεύτερες εκλογές εκείνης της χρονιάς έλαβε μέρος ως τελευταίος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ίδιου κόμματος.

Αρκούν αυτά τα στοιχεία για να υπερπηδηθούν τα εμπόδια και να λειανθούν οι διαφορές ανάμεσα στις πολυάριθμες οικογένειες της Κεντροαριστεράς; Προφανώς όχι. Η συγκολλητική ουσία αυτή τη στιγμή μοιάζει να είναι μόνο η οριζόντια και κάθετη αντίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τα άλλα, υπάρχουν διαφωνίες ακόμη και για τον ιδεολογικό προσανατολισμό του περιβόητου τρίτου πόλου. Αλλοι μιλούν για σοσιαλισμό, άλλοι για ριζοσπαστικό Κέντρο, άλλοι για κάτι αορίστως προοδευτικό.

Το Συνέδριο ήταν αναμφισβήτητα επιτυχημένο. Είχε κόσμο, είχε παλμό, είχε ενωτικό κλίμα, είχε και ενδιαφέρουσες ομιλίες. Ακόμη και το διαζύγιο που προκάλεσε η παρουσία του Γιάννη Ραγκούση μπορεί να λειτουργήσει συσπειρωτικά, αφού η Ωρα Αποφάσεων μοιάζει πλέον περισσότερο με τους τέσσερις Ευαγγελιστές του Τοτού (που ήταν τρεις, οι εξής δύο, ο Λουκάς), παρά με μια κίνηση με αυτόνομη προοπτική.

Παρ’ όλα αυτά, ένας εξωτερικός παρατηρητής στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είδε αυτό το Σαββατοκύριακο μάλλον μεμονωμένες τοποθετήσεις πολιτικών προσωπικοτήτων (της Γεννηματά, του Σημίτη, του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Θεοδωράκη), παρά μια ζύμωση και ώσμωση πολιτικών οντοτήτων με απώτερο στόχο τη συγχώνευσή τους. Η αίσθηση της ευθύνης ήταν υψηλή. Το ίδιο όμως και η δυσπιστία.

Ο πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογίας και Πιστοποίησης Διαδικασιών (και μόνο ο τίτλος τρομάζει) δεν θα έχει έτσι μόνο ρόλο εγγυητή, αλλά και μεσολαβητή. Ο Νίκος Αλιβιζάτος δεν θα είναι μόνο ο διαιτητής που θα σφυρίζει τους επόμενους μήνες τα φάουλ, αλλά και ο ψυχολόγος που θα συμφιλιώνει τους παίκτες. Η αποστολή του είναι λεπτή και η επιτυχία κάθε άλλο παρά σίγουρη. Αλλά είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Τελευταία Νέα