Σταυροβελονιά δίχως πάθος
«Η αποπλάνηση»: Στο χαρτί η ιδέα έμοιαζε εκπληκτική: Η αυθεντική ταινία του Ντον Σίγκελ, παραγωγής 1971, με έναν μοναδικό στην κυριολεξία Κλιντ Ιστγουντ, είναι ένα κατασκότεινο γοτθικό δράμα εποχής, βυθισμένο στη νοσηρότητα, αλλά με έντονες φεμινιστικές σημάνσεις. Ετσι χαρήκαμε όταν μάθαμε πως η Σοφία Κόπολα (των «Αυτόχειρων παρθένων») θα αναλάμβανε να φιλμάρει ένα ριμέικ, ενώ το καστ (Εύα Φάνινγκ, Νικόλ Κίντμαν, Κόλιν Φάρελ) μας προετοίμαζε για τα καλύτερα. Να πούμε και λίγα λόγια βέβαια για τον μύθο, όπου στις ΗΠΑ του 1864 ένας τραυματισμένος στρατιώτης των Βορείων βρίσκει καταφύγιο σε ένα παρθεναγωγείο, όπου –με την παρουσία του –ξυπνά τα καταπιεσμένα σεξουαλικά τους ένστικτα. Και ο ίδιος φυσικά εκμεταλλεύεται το γεγονός, προκαλώντας ουσιαστικά την «τιμωρία» του. Σήμερα δηλώνουμε πως το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες ήταν μάλλον υπερβολικό: Η τεταμένη ατμόσφαιρα, οι καλοδουλεμένες ερμηνείες, ο σωστός ρυθμός και η απαστράπτουσα καλλιτεχνική διεύθυνση συνθέτουν, είναι η αλήθεια, ένα «στρωτό» και καλοσκηνοθετημένο φιλμ, που όμως σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει τη γενναιότητα αλλά και τον ριζοσπαστισμό του πρωτότυπου. Παραδόξως, ο σκηνοθέτης του «Βρώμικου Χάρι» ήταν… πιο φεμινιστής.
Διασκεδάσαμε
«Σπάιντερμαν: Επιστροφή στον τόπο του»: Εχω την αίσθηση πως το Χόλιγουντ παράγει περισσότερους Σπάιντερμαν απ’ όσους αντέχουν τα μάτια μου, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό εδώ το νέο spin-off είναι πολύ διασκεδαστικό. Διαθέτει δηλαδή ένα χιούμορ που κάπως «σπάει» όλη αυτή την ηθικολογική ακαμψία που χαρακτήριζε, για παράδειγμα, το πρόσφατο «Captain America», όπου και πρωτοεμφανίστηκε (σ’ αυτή του την εκδοχή) ο ήρωας. Σημειώστε πως τους Τομ Χόλαντ και Ρόμπερτ Ντάουνι τζούνιορ συμπληρώνει ο Μάικλ Κίτον, ο κακός της ιστορίας, που για μένα προσωπικά ήταν «όλα τα λεφτά», πιο απολαυστικός ακόμα και από τις σατιρικές βολές που δείχνει να εκτοξεύει το φιλμ στο είδος που υποτίθεται πως «υπηρετεί». Θα αντέξω να δω ένα ακόμα; Υποθέτω πως ναι.
Ηθικά διλήμματα
«Ο πιλότος»: Η στρατιωτική δικτατορία της Αργεντινής αποφασίζει να εκτελέσει πολιτικούς κρατουμένους ρίχνοντάς τους στη θάλασσα από πολεμικά αεροσκάφη. Και ο Τόμας Κόμπλικ είναι πιλότος σε μια από τις πτήσεις. Τον Κόμπλικ ενσαρκώνει ο Ρικάρντο Νταρίν που πρέπει να είναι ο Σάμιουελ Τζάκσον του αργεντίνικου σινεμά, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε πως όπου και να τον δεις είναι καλός. Και εδώ ενσαρκώνει υποδειγματικά έναν ήρωα που δείχνει να παίρνει μια πολιτική θέση όχι επειδή είναι ο ίδιος φορέας ενός ιδεολογήματος, αλλά επειδή αυτό επιτάσσει η ανθρωπιά του. Πέραν τούτου, η σκηνοθεσία επιχειρεί, μέσω κάποιων παιχνιδιών με τον χρόνο, να καλύψει κάπως τις σεναριακές τρύπες, που όμως υπάρχουν –και κάνουν ζημιές.
Για τα μάτια τους μόνο
«Απροσδόκητος έρωτας»: Μια αμερικανίδα χήρα θα βρει απροσδόκητα την αγάπη στο πρόσωπο ενός άντρα που ζει στο Χάμπστεντ, όταν θα αντιμετωπίσουν μαζί αυτούς που θέλουν να κατεδαφίσουν το σπίτι του. Μια σχηματική πλοκή και ένα σκηνικό που μυρίζει λίγο ναφθαλίνη βρετανικού τύπου –όμως είναι οι ηθοποιοί που στηρίζουν το δράμα και το κάνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: Ο Μπρένταν Γκλίζον αγκαλιάζει έναν ρόλο που του επιτρέπει να ξεδιπλώσει όλη τη μεγάλη του γκάμα (βοηθά και η τρυφερότητα του κεντρικού χαρακτήρα), ενώ η Νταϊάν Κίτον, επιτέλους σε έναν κωμικό ρόλο που της αξίζει, δίνει, κατά την προσωπική μου γνώμη, την πιο πηγαία κωμική της ερμηνεία από την εποχή του «Baby Boom».
Βαθμοί: 5
