Συχνά πυκνά επανέρχεται η συζήτηση για το πολιτικό σύστημα και για το πώς θα διαμορφωθεί το επόμενο 18μηνο που πιθανώς θα οδεύσουμε στο τέλος του προγράμματος βοήθειας της χώρας. Βεβαίως, πολλές κινήσεις σήμερα εντάσσονται ή υπάγονται στην επόμενη μέρα, αν και είναι πολύ νωρίς για να προεξοφλήσεις κάποιον ως τελειωμένο και κάποιον άλλο ως βέβαιο ηγεμόνα. Εξάλλου, όπως ακριβώς έχει ρευστοποιηθεί το πολιτικό σκηνικό, έτσι έχουν γίνει πιο περίπλοκες οι προθέσεις και τάσεις του κόσμου.
Για παράδειγμα, ένα βασικό ζήτημα είναι αν η χώρα, έστω με δοκιμαστικές εξόδους στις αγορές, θα πάρει εξιτήριο και δεν θα ξαναχρειαστεί δανεισμό με όρους Μνημονίου. Και, άρα, αν αυτό θα το πιστωθεί ο Τσίπρας. Αν, πάλι, απλώς από τον Απρίλιο του 2018 θα συζητάμε για ένα νέο Μνημόνιο με εκκρεμείς κιόλας την τρίτη και την τέταρτη αξιολόγηση.
Μια τέτοια περίπτωση, συν τα αφομοιωμένα αντιλαϊκά μέτρα, θα αποτελεί την οριστική καταδίκη του ΣΥΡΙΖΑ αφού θα εγκαλείται και για τον οδικό χάρτη της λιτότητας αλλά και για την ανεπάρκειά του για τεχνική διαχείριση.
Από την άλλη, και οι υπόλοιποι πολιτικοί σχηματισμοί, ετεροκαθορισμένοι από τη μνημονιακή συγκυρία, θα μετρηθούν για μια σειρά πραγμάτων. Η κεφαλαιοποίηση της δυσαρέσκειας απέναντι στον Τσίπρα προφανώς θα αποτελεί το στρατηγικό όπλο της ΝΔ. Κι αυτό όμως δεν αρκεί. Είναι διαφορετικό να αντλείς νομιμοποίηση με το πρόσκαιρο αίτημα να φύγει μια κυβέρνηση και διαφορετικό να εδραιώνεις υλικές και κοινωνικές συμμαχίες που θα σε βγάλουν σε ένα μακροπρόθεσμο πλάνο. Αυτό το δεύτερο προϋποθέτει και για τη ΝΔ μια μεταμνημονιακή χώρα αφού εντός της επιτροπείας οι δανειστές δεν θα είναι πιο φιλικοί μαζί της από ό,τι ήταν με τον Τσίπρα.
Αν το σύνολο του πολιτικού συστήματος οφείλει να κινηθεί μεταμνημονιακά, όλοι πλην ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αρχίσουν σοβαρά να σκέφτονται και την αποσυριζοποίησή τους. Τώρα δεν θα μπορεί να σταθεί πολεμική με όρους Μνημόνιο – αντιμνημόνιο, αλλά ανάταξη και ανασυγκρότηση. Πάνω στο δεύτερο και με υπαρκτή την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας θα δομηθεί και η νέα αντιπαράθεση. Με βασική προϋπόθεση όμως πως και κεφάλαιο θα υπάρχει –δηλαδή συσσώρευση –και εργαζόμενοι. Και όχι επισφαλείς καταναλωτές και συνταξιούχοι που θα ζουν ανέργους.
Τελευταία Νέα