Ακόμη δεν την είδαμε τη Σοβιετία, αλλά τα πρώτα μνημεία της γεμίζουν τον δημόσιο χώρο. «Στα κάγκελα της ΕΡΤ δεν μπήκε το τανκ και κανένας Ντερτιλής δεν δολοφόνησε τον Διομήδη Κομνηνό και τα άλλα παιδιά την επομένη του Πολυτεχνείου. Στην ΕΡΤ μπήκε, όμως, το τανκ της ανεργίας και της ανασφάλειας, και αυτή η ανασφάλεια και η ανεργία είναι που έστειλε τους ανθρώπους στον άλλο κόσμο». Με αυτές τις 50 λέξεις ο πρόεδρος της ΕΡΤ Διονύσης Τσακνής παρέδωσε στο ποσπερτικό πλήθος το μνημείο προς «τιμήν των 23 εργαζομένων και αλληλέγγυων που έχασαν τη ζωή τους τη διετία 2013-2015» εξαιτίας της απόφασης της κυβέρνησης Σαμαρά να κλείσει την κρατική τηλεόραση.

Αν δεν είναι φαντασίωση, είναι ψύχωση και πάντως εμπίπτει στην αρμοδιότητα επαγγελματιών που δεν σπαταλούν τον χρόνο τους σε τηλεοπτικά πάνελ. Πρόκειται για ένα μνημείο εσωτερικής κατανάλωσης, αφιερωμένο στον άγνωστο αγανακτισμένο. Σε εκείνον που ουσιαστικά συνέβαλε στην επέλαση της πρώτη φορά Αριστεράς, την εποχή που οι «καθαρίστριες» και το «μαύρο» λειτουργούσαν σαν συμπληρώματα αντιπολιτευτικής συνείδησης. Θα εγκλωβιστεί κανείς αν επιχειρήσει να ερμηνεύσει τους λόγους που οδήγησαν στην τοποθέτηση του μνημείου. Μνήμη και χρέος, είπατε; Είναι και οι δύο λέξεις ασήκωτες και βουλιάζει όποιος πάει να τις σηκώσει.

Αν μνημειώνει κάτι το εν λόγω γλυπτό είναι η προϊστορία του ΣΥΡΙΖΑ: του κόμματος που θα γινόταν κυβέρνηση, αλλά θα ένιωθε στενόχωρο το μνημονιακό της αμπέχονο. Θα υιοθετούσε το σύστημα, αλλά θα αγκάλιαζε και τους αντισυστημικούς. Θα έστηνε νέες δομές στην κρατική ραδιοτηλεόραση, αλλά θα θυμόταν και τις παλαιές ένδοξες ημέρες (όταν οι δομές υπολειτουργούσαν). Είναι απορίας άξιο μάλιστα πώς και δεν επιλέχθηκε ως μνημείο το κατ’ εξοχήν σημείο απ’ όπου πέρασαν όλες οι φυλές του αγανακτισμένου τότε ΣΥΡΙΖΑ: από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη Ραχήλ Μακρή μέχρι τον Βαρουφάκη και τον Αλέξη Τσίπρα. Μα, τα κάγκελα…

Τελευταία Νέα