Διαβάζοντας για τον θάνατο επιχειρηματία στη φυλακή, θυμήθηκα κάποια παλιά ιστορία. Εψαξα λίγο και βρήκα το εξής σχόλιο που είχα δημοσιεύσει στο ημερήσιο «Βήμα» το 2008:

Πρόπερσι, περπατώντας στη Wall Street, παρατήρησα ότι σε απόσταση 20-25 εκατοστών από τον γρανιτένιο ουρανοξύστη που ήταν πλάι μου, στο στενό πεζοδρόμιο είχε ενσωματωθεί χάλκινη βέργα που πήγαινε παράλληλα προς το κτίριο. Αναρωτήθηκα τι ήταν, είδα ότι σταματούσε παρακάτω, γύρισα πίσω, την ακολούθησα –ώσπου βρήκα στον τοίχο μικρή σκονισμένη πινακίδα που εξηγούσε ότι η σπιθαμή της γης ανάμεσα στη γραμμή και στο κτίριο ήταν ιδιωτική, ανήκε στο οικόπεδο, δεν είχε χτιστεί ώστε να μείνει χώρος για το πεζοδρόμιο, αλλά η δημόσια χρήση της δεν σήμαινε ότι οι ιδιοκτήτες είχαν παραιτηθεί από τα δικαιώματά τους. Μου έκανε εντύπωση γιατί εκείνο το κομματάκι γης άξιζε όσο το ύψος του ουρανοξύστη σε ράβδους χρυσού. Αντίστοιχες επιγραφές υπάρχουν στο Λονδίνο στο Thames Path, τον πεζόδρομο δίπλα στον Τάμεση, στα σημεία όπου οι ιδιοκτήτες έχουν επιτρέψει να περάσει από τις αυλές τους.

Χθες, βγαίνοντας από το μετρό «Μέγαρο Μουσικής», γωνία Βασιλίσσης Σοφίας και Αιγινήτου, είδα ότι το κτίριο που επί χρόνια κτιζόταν εκεί είχε επιτέλους τελειώσει και μπορούσα να περπατήσω στο στενότατο πεζοδρόμιο της Αιγινήτου –και διαπίστωσα ότι το νέο μέγαρο έχει καταλάβει μέρος του πεζοδρομίου: προεξέχει μια πιθαμή σε σχέση με τα υπόλοιπα κτίρια. Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει, έβλεπα ταμπέλα της εταιρείας Εδραση όσο χτιζόταν. Ξαναθυμήθηκα τη Wall Street και σκέφθηκα με θλίψη ότι, ακόμα και αν είναι νόμιμη η κατάληψη του δημόσιου χώρου, οι σκληροί κερδοσκόποι του Μανχάταν είναι πιο φιλάνθρωποι από τους εργολάβους της Αθήνας.
Υστερα από λίγες ημέρες ήρθε επιστολή της Εδρασης που υποστήριζε ότι δεν έχει ευθύνη, είχε ακολουθήσει επακριβώς τα εγκεκριμένα από την Πολεοδομία σχέδια που της είχαν δοθεί από τον ιδιοκτήτη –χωρίς όμως να αναφέρει το όνομά του. Αυτός δεν έστειλε ποτέ καμιά απάντηση ούτε η Πολεοδομία καταδέχθηκε να πει κάτι.
Ωσπου έναν χρόνο μετά ξέσπασε το σκάνδαλο μιας ασφαλιστικής εταιρείας και από τα ρεπορτάζ της εποχής έμαθα ότι το μεγαλοπρεπές μέγαρο ανήκε σε κάποια από τις συνδεόμενες με αυτήν εταιρείες. Είχα σκεφθεί πως σίγουρα όχι όλα, αλλά τουλάχιστον κάποια «εδώ πληρώνονται». Ολοι όμως όσοι περνάμε από την Αιγινήτου, πληρώνουμε πάντα την κομπίνα του άπληστου και των άγνωστων συνεργών του, από την οποία επωφελούνται οι νυν ιδιοκτήτες. Ας ξέρουν πως η δυσφορία των περαστικών κάνει το κτίριο ανθυγιεινό.