Η υπουργός Πολιτισμού είχε φουρτούνες τις τελευταίες μέρες. Στάση εργασίας των υπαλλήλων του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου που θα το τίναζε στον αέρα αν δεν αναστελλόταν μετά τη διαβεβαίωση από το ΔΣ ότι θα τους καταβληθούν αμοιβές για υπερωρίες και εργασία σε αργίες και εξαιρέσιμες ημέρες. Κλειστά και σήμερα μέχρι τις 11 π.μ. (στην κορύφωση της τουριστικής σεζόν) μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι λόγω απεργίας των αρχαιοφυλάκων. Μια καταγγελτική επιστολή από το σωματείο δημιουργώνΑΣΜΑ 450+με την οποία την κατηγορούν για σκανδαλώδη αδράνεια στο θέμα της ΑΕΠΙ θεωρώντας ότι«επέλεξε όχι το μέρος των συναδέλφων της καλλιτεχνών, αλλά αυτό των διεφθαρμένων εισπρακτόρων τους». Η Λυδία Κονιόρδου όμως, ως γνήσια καλλιτέχνις, φαίνεται ότι έχει μια πολύ χαλαρή σχέση με την προτεραιοποίηση.
Βεβαίως και μπορεί να σχολιάζει και να απαντάει όπου και όποτε θέλει –εξ αυτού εξάλλου κρίνεται. Ετσι, μέσα σε κυκεώνα θεμάτων που έχουν να κάνουν με το υπουργείο της επέλεξε να αναδείξει επικοινωνιακά την ανάγκη να ανοικοδομηθούν τα σπίτια που κατέρρευσαν στη Βρίσα της Λέσβου μετά τον σεισμό της 12ης Ιουνίου με τα ίδια δομικά υλικά διότι, όπως είπε, «οι πέτρες αυτές αποτελούν μια σημαντική προίκα για τον τόπο», που πρέπει να μη χάσει τη φυσιογνωμία του. Εξαιρετική ιδέα αλλά ακούγεται σαν το παντεσπάνι της Αντουανέτας όταν οι σεισμόπληκτοι του χωριού δεν έχουν πάρει ακόμη τις αποζημιώσεις που τους έταξαν και, όπως καταγγέλλουν, κοιμούνται στον δρόμο και σε αυτοκίνητα. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Οχι η περιγραφή του ανέφικτου. Και αυτό πρέπει πού και πού να το θυμάται η κυρία υπουργός.
