Μεγάλη η ανακούφιση όταν επιτέλους οι δρόμοι καθάρισαν από τα βουνά σκουπιδιών. Δεν θα ήταν όμως ακόμη πιο ανακουφιστικό αν, εκτός από τα υλικά απορρίμματα, μπορούσαμε να απαλλαγούμε και από τα άλλου είδους σκουπίδια της ζωής μας;
Μπορεί να πετάμε καθημερινά σακούλες με τα άχρηστα και αναλώσιμα οικιακά υλικά, αλλά σπάνια κάνουμε το ίδιο με ανάλογα σκουπίδια σε μυαλό και συναισθήματα.
Σε ποιο βαθμό λοιπόν διατηρούμε τον νου μας καθαρό από σκέψεις που ρυπαίνουν, είναι παλιές, δεν λειτουργούν πια ή πιάνουν άσκοπα χώρο; Πόσο αληθινές, αντικειμενικές ή χρήσιμες είναι οι πληροφορίες με τις οποίες γεμίζουμε κάθε μέρα τα «ράφια» του;
Μερικές φορές, αυτό που πιστεύουμε για τη ζωή και τον κόσμο έχει ημερομηνία λήξης και κάποτε έρχεται η ώρα να αποχωριστούμε κάτι που μας είπε η δασκάλα στην Ε’ Δημοτικού, ένα σχόλιο του πρώην συντρόφου, την παλιά «βεβαιότητα» ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί ή ότι «πρέπει να είμαστε τέλειοι για να μας αγαπούν». Μήπως κουβαλάμε χωρίς λόγο βάρη από παλιές σχέσεις ή ιδέες άλλων για το πώς υποτίθεται ότι πρέπει να είμαστε;
Οπως το σπίτι θέλει τακτικό καθάρισμα, έτσι θέλουν και οι σκέψεις που κάνουμε για τον εαυτό μας. Αν δεν πετάξουμε στον κάδο ασύμφορες συμπεριφορές, πού θα χωρέσουν νέοι στόχοι και συνήθειες;
Ο «σκληρός δίσκος» μας γεμίζει εύκολα και από βαριά συναισθήματα. Αν ξυπνάμε χωρίς όρεξη και μας φαίνεται πιο εύκολο να εγκαταλείψουμε από το να προσπαθήσουμε, ίσως έχουμε επιβαρύνει την ατμόσφαιρα με θυμούς – δηλητήριο, δυσαρέσκειες, άγχη, απογοητεύσεις, ζήλειες. Γιατί να αφήνουμε την αρνητικότητα να κάνει πάρτι με τα δεδομένα της ζωής μας;
Τα αόρατα σκουπίδια μας δεν ρυπαίνουν μόνο τη ζωή μας, αλλά επιβαρύνουν και τους γύρω μας και η διαχείριση τους απαιτεί όχι μόνο βούληση και αποφασιστικότητα, αλλά και οικολογική συνείδηση.
