Τα παραμύθια σβήσανε, φύγανε
Γκρεμίστηκαν κι όλα τα ψευτοείδωλά μου
Δ. Πιστικός, «Επιτύμβιο»
Η κρίση δεν σηματοδοτεί το τέλος της Ιστορίας. Ισως μάλιστα να είναι η αρχή της ανάσυρσης και συγκόλλησης της μέχρι σήμερα θρυμματισμένης ιστορικής αλήθειας (της εν ευρεία ή εν στενή εννοία νοούμενης) [Iosif Kovras, «Truth Recovery and Transitional Justice»].
Δυστυχώς όμως ακόμα και σήμερα ραγισμένες κοινωνικές σχέσεις και δια-προσωπικές εχθρότητες διατρέχουν τον κίνδυνο να «σπάσουνε» εντελώς στο όνομα μιας υπερ-κοσμικής ιδεολογίας, η οποία αδιαφορεί για τα τραύματα του χθες και επιλέγει να «γυρνάει το μαχαίρι στην πληγή» για να δικαιωθεί κάποιος [Ο δράστης; Το θύμα; Οι τρίτοι;] .
Το παρελθόν τυφλώνει, όπως άλλωστε και το σκοτεινό πάθος, και δεν σε αφήνει να δεις την αλήθεια. Επιπλέον, επειδή το ιστορικοπολιτικό μας παρελθόν έχει πολλές σκιές, γι’ αυτό ή το βάζουμε στ’ αζήτητα [οπότε κανείς δεν το ψάχνει] ή το «ταριχεύουμε» [οπότε αποκτά χαρακτηριστικά μύθου] ή το επικαλούμαστε επιλεκτικά/με το κομμάτι [οπότε ο κάθε «χώρος» διαθέτει τη δική του εκδοχή].
Μ’ αυτά και μ’ αυτά δεν έχουμε αποκτήσει ακόμα ενιαία εθνική Ιστορία. Αστοιχείωτοι ιστορικά και ακατάληπτα φανατικοί «σωτήρες» αγιογραφούν και δαιμονοποιούν κατά το δοκούν. Ανοήτως μνησίκακοι και εγγενώς βίαιοι δεν διδάχτηκαν ποτέ το πώς ανακαλείς θύμησες [ακόμα και τραυματικές] χωρίς να κραυγάζεις. Αλλωστε τις περισσότερες φορές οι άναρθρες κραυγές τις δικές τους ένοχες σιωπές του παρελθόντος θέλουν να σκεπάσουν.
Δύσκολο μονοπάτι η αυτογνωσία, ιδίως αν δεν ξέρεις να περπατάς όρθιος και στητός, αν αγνοείς τους κινδύνους της Υβρεως. Οσο κι αν ορισμένοι πιστεύουν ότι ελέγχουν τη μνήμη/λήθη και μπορούν να επιβάλουν τη σιωπή ή να διαμορφώσουν όρους αμνησ(τ)ίας, το blame game με τους «πουλημένους» δράστες και τα «βολικά» θύματα έχει ένα όριο αξιοπιστίας.
Ο πραγματικός Ηγέτης δεν προσπαθεί να ξε-γράψει την ιστορία των άλλων αλλά μεριμνά να γράψει τη δική του ιστορία.
Σήμερα, όσο ποτέ, έχουμε ανάγκη από συνετούς φίλους/εταίρους που θα συμβουλεύουν τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων για τον ιδανικό τρόπο διακυβέρνησης [εν είδει «κατόπτρου ηγεμόνος» αλλά όχι «βασιλέως εγκώμιον»] αλλά κυρίως θα τους προειδοποιούν για τους επερχόμενους κινδύνους εάν το «καρκίνωμα» έχει τάση μετάστασης. Οταν ένα αρνητικό στοιχείο αθροίζεται με δέκα θετικά η ζημιά δεν είναι μεγάλη (10+0=10). Οταν όμως το αρνητικό στοιχείο δεν αθροίζεται αλλά πολλαπλασιάζεται τότε μηδενίζει και τους δέκα θετικούς (αφού ως γνωστόν 10Χ0=0).
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για να πείσει τον δικαιολογημένα καχύποπτο κόσμο του ΠΑΣΟΚ πρέπει τάχιστα ν’ απαλλαγεί από τους ασεβείς προς τους θεσμούς, τους θιασώτες της καλής βίας και της επαναστατικής ανομίας, τους καταχραστές της εξουσίας.
Το μέλλον έρχεται. Η Αριστερά ή θα καταγραφεί στην πολιτική ιστορία του 21ου αιώνα ως «ένας αξιόλογος περαστικός» (ce passant considérable) [Mαλλαρμέ] ή θα γίνει ο καταλύτης για τη Νεα Εποχή της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Αριστεράς.
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
