Θυμάστε τα 751 ευρώ βασικό μισθό; Θυμάστε τα πλήρη εργασιακά δικαιώματα; Στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ ξεχάστε τα όλα. Και πλέον είναι πραγματικότητα κάτι πολύ διαφορετικό: οι εργαζόμενοι των ευέλικτων μορφών απασχόλησης και οι αμοιβές τους θα κυμαίνονται από 200 έως 300 ευρώ τον μήνα. Προσθέστε εδώ πως οι νέοι φτωχοί εργαζόμενοι, επειδή ακριβώς απασχολούνται, δεν καταγράφονται στους ανέργους, είναι όμως κάτω από το όριο της φτώχειας και βέβαια της αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Eτσι, με την πρώτη φορά Αριστερά ζούμε για να βιώνουμε τη γενίκευση όλων αυτών τα οποία υποτίθεται θα αντιπάλευε. Ολα αυτά που υποσχόταν έγιναν καπνός κάτω από τόνους ευέλικτων μορφών, μισής δουλειάς και μισού μισθού. Αν αθροίσετε αυτή τη νέα τάξη που παρότι εργάζεται δεν έχει ούτε για το ενοίκιό της σε κλασικές κατηγορίες φτωχών (άνεργοι και κοινωνικά αποκλεισμένοι χωρίς ούτε ένα επίδομα), το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό και επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή. Και σηκώνει πολλές αναγνώσεις γιατί η αυτή τάση χρόνων γενικεύθηκε ταχύτατα τα τελευταία δυόμισι χρόνια.
Είναι η έλλειψη σχεδίου από τους κυβερνώντες που έλεγαν μεγάλα λόγια για τα εργασιακά και τελικά απέτυχαν σε όλα ή μια δική τους στρατηγική να φτωχοποιήσουν ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο και θα επιχειρήσουν να ξανακοροϊδέψουν με τις νέες τους διακηρύξεις; Το βέβαιο είναι πως όσα οι ίδιοι έλεγαν πριν κυβερνήσουν, ακόμη και η ρητορική τους για τη γενιά των 700 ευρώ, φαντάζουν σήμερα μια ουτοπία, στην οποία οι ίδιοι συνέβαλαν για να λάβει και τη μορφή δράματος για τη χώρα και τους εργαζομένους.
