Αργά ή γρήγορα θα φτάναμε σε κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει. Διότι οι επιθέσεις Πολάκη εναντίον των δικαστικών, η «στοιχείωση» του Τσίπρα και το «Αιγάλεω» του Τζανακόπουλου εξηγούν την αποδώ πλευρά του καθρέφτη. Είναι η βαθιά φαντασίωση που συμπληρώνει τη μεγάλη εικόνα.
Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αποδεχτούμε μια νέα τυπολογία συμπεριφοράς για φίλους Νεοέλληνες. Δεν ψηφίζουν κατ’ ανάγκην ΣΥΡΙΖΑ ούτε σκίζουν τα ιμάτιά τους προς υπεράσπιση του Πάνου Καμμένου όποτε ο τελευταίος τους δώσει μία από τις πολλές αφορμές. Τείνουν, ωστόσο, ευήκοα ώτα σε ατάκες και σλόγκαν που νομιμοποιούν τη διαίρεση μεταξύ «λαού» και «ελίτ». Κάνουν λόγο για χαμένη ευκαιρία που έδωσαν με την ψήφο τους, αλλά δύσκολα θα τους ακούσετε να παραδεχθούν την προσωπική τους ευθύνη. Στο δικό τους βαρόμετρο δημοκρατικής συνειδητοποίησης «τους ξεγέλασαν». Αυτοί είχαν κάθε καλή πρόθεση να ενισχύσουν την πρώτη φορά Αριστερά. Αμαρτίαν ουκ έχουν, εάν και αυτή αποδείχθηκε «μία από τα ίδια». Και γι’ αυτό το τελευταίο άλλωστε διαθέτουν επιχείρημα ακαταμάχητο: «είδαμε τόσα χρόνια τι κατάφεραν και οι προηγούμενοι –τουλάχιστον αυτοί διαπραγματεύονται». Αν μάλιστα η πληροφορία μέσα από ταξί είναι σωστή, εκπρόσωπος της συγκεκριμένης τυπολογίας ακούστηκε να λέει για τα 99 χρόνια του Υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων: «Ε, καλά, δεν δώσαμε και την Ακρόπολη».
Αφού βάλουν τις προσωπικές ευθύνες να κοιμηθούν τον ύπνο του δικαίου, ετοιμάζουν παγανιά για Ευρωπαίους, εταίρους, την εσωτερική τρόικα, τους δημοσιογράφους, τους δικαστές και πάσης φύσεως «θεσμικά εμπόδια». Πριν από δύο χρόνια θα τους τσουβάλιαζαν όλους αυτούς κάτω από τον όρο «γερμανοτσολιάδες», αλλά στο μεταξύ προέκυψαν οι αγκαλιές με τη Μέρκελ, οπότε νιώθουν εκτεθειμένοι (όπως και ο Πρωθυπουργός, ο οποίος στη μοναδική αυτοκριτική του δήλωσε ότι δεν πήρε υπόψη του τους «συσχετισμούς δύναμης» εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης).
Στις δημοσκοπήσεις κρύβονται για να τιμωρήσουν φαντασιακά τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η καρδιά τους το λέει ακόμη. Κι αν μιλάμε γι’ αυτούς, είναι γιατί δεν βρίσκω τίποτα που να μην το συνηθίσατε.
