Πόσο αποκαλυπτική μπορεί να γίνει μια αεροπορική πτήση 45 λεπτών, έστω και αν την έχει κάνει κανείς δεκάδες ή και εκατοντάδες ακόμη φορές. «Απαγορεύεται η χρήση ηλεκτρονικών συσκευών κατά τη διάρκεια…» κ.τ.λ. θα έχει ακούσει ο καθένας που ταξίδεψε αεροπορικώς ακόμη και μία μοναδική φορά προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Θα φανταζόταν ποτέ κανείς ότι θα ήταν δυνατόν να ακούσει ότι «απαγορεύεται το διάβασμα βιβλίου ή εφημερίδας κατά τη διάρκεια της πτήσης» ή έστω «κατά τη διάρκεια της προσγείωσης και της απογείωσης»; Πράγμα που σημαίνει τι;
Με σταράτα λόγια ότι οι ηλεκτρονικές συσκευές που για το σύνολο των ανθρώπων –δυστυχώς –είναι ο μόνος δρόμος προς την ελευθερία της πληροφόρησης, της ενημέρωσης και –γιατί όχι; –της γνώσης, η χρήση τους υπόκειται σε μια απαγόρευση, έστω και προσωρινή, έστω και μικρής διάρκειας, έστω και λίγων λεπτών. Και κάτι που λογαριάζεται ως φυσικό να υπόκειται σε μικρής διάρκειας απαγόρευση καταχωρίζεται από τη συνείδηση των ανθρώπων σε ένα σύστημα απαγορεύσεων που μοιάζει λογικό να υφίσταται αφού αποσκοπεί στο καλό τους. Και μια συσκευή που μπορεί να απαγορεύεται η χρήση της έστω και προσωρινά, το «μήνυμα» που θα εκπέμψει όταν θα της επιτραπεί να το κάνει, μπορεί να οργανώνεται χωρίς κανείς να νοιάζεται για την ανελευθερία που προϋποθέτει μια τέτοιου είδους συγκρότηση.
Κακά τα ψέματα. Κάθε απαγόρευση που λειτουργεί με το πρόσκομμα της νομιμότητας περικλείει μέσα της την προοπτική της εγκατάστασής της και όταν θα μπορούσε να καταγγελθεί ως εντελώς παράνομη. Για τον απλούστατο λόγο ότι, σε αντίθεση με το βιβλίο και την εφημερίδα που είναι ζωντανοί οργανισμοί και μπορούν να χειρίζονται τις απαγορεύσεις με την ευφυΐα και τη φαντασία των ζωντανών οργανισμών, οι ηλεκτρονικές συσκευές αδυνατούν να το πράξουν, γιατί από τη σύστασή τους αποσκοπούν στην υποδούλωση του ανθρώπου.
