Το ζήτημα δεν είναι το παράλληλο σύστημα πληρωμών, αλλά η παράλληλη πραγματικότητα. Αυτή στην οποία κατοικοέδρευε η συριζαϊκή ευωχία των πρώτων ημερών παράγοντας περισσότερες ψευδαισθήσεις από όσες μπορούσε να καταναλώσει το εκλογικό σώμα. «Και παράλληλο νόμισμα θα σας φέρουμε»: τις ημέρες εκείνες ήταν ένα σύνθημα ανάμεσα στα πολλά, από τη στιγμή που το μεγάλο πλάνο ήταν να αλλάξει η Ευρώπη και οι συσχετισμοί ισχύος εντός του ευρωπαϊκού οικοδομήματος (για την επίτευξη του στόχου, ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας θα έβαζε υποψηφιότητα για την προεδρία της Επιτροπής). Από τη στιγμή που οι συσσωρευμένες παθογένειες περίπου τριών δεκαετιών θα εξαφανίζονταν με ένα δημοψήφισμα. Οι βαρουφάκειοι πειραματισμοί για «κινηματικό χρήμα» δεν ήταν ενός ανδρός δεισιδαιμονία. Ηταν μια κοινή πίστη της συριζαϊκής φυλής, όπου κυριαρχούσε η μαγική σκέψη.
Από ένα σημείο κι ύστερα ο Βαρουφάκης θα αντιμετωπιζόταν ως αποδιοπομπαίος τράγος, αλλά –σε μια διαστρέβλωση του μοτίβου –η συλλογική ενοχή θα παρέμενε. Το γλωσσικό ολίσθημα του Γιάννη Τσιρώνη, ο οποίος υπέδειξε το πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ ως εργαστήριο ζυμώσεων, επιστρέφει στο ανεπούλωτο τραύμα. Επιστρέφει στην εποχή της απειλητικής αθωότητας και της ανεύθυνης άγνοιας.
Κυρίως, όμως, αποκαλύπτει τη σαγήνη της παράλληλης πραγματικότητας, την οποία είχε χτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ προτού συγκρουστεί με τη μνημονιακή ανάγκη. Τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου που αναφέρει ο Τσιρώνης, η συλλογική γνώση που υπονοεί ο Βαρουφάκης, οι αναμνήσεις που επικαλείται η Κωνσταντοπούλου είναι ένας κόσμος που ζούσε παράλληλα με τις πραγματικές ανάγκες των μεταρρυθμίσεων.
Αλλά ακόμη κι έτσι, λείπει ένα τρίτο παράλληλο σύμπαν. Το ολοκληρωμένο σχέδιο ήθελε τα ευρώ στο στρώμα και τα IOU στην αγορά. Προϋπέθετε την απαξίωση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος διά της αποθήκευσης. Αυτό, ναι, ήταν ένα grosso colpo που ταίριαζε γάντι στην ψυχοσύνθεση του Νεοέλληνα. Θα ήταν αφελής κανείς αν πίστευε ότι η κατάργηση του καπιταλισμού θα ξεκινούσε από την αυλή του Αλέξη Τσίπρα.
