Παριστάνουμε τους αποσβολωμένους. Επειδή μάθαμε ότι ο Βαρουφάκης, παίζοντας τη «Monopoly του μικρού κομμουνιστή», ετοίμαζε παράλληλο σύστημα πληρωμών το οποίο έγινε δεκτό με χειροκροτήματα από το Υπουργικό Συμβούλιο. Χωρίς να ιδρώσει αφτί για το αν θα ήταν μονόδρομος που θα οδηγούσε στην αποπομπή μας από την Ευρωπαϊκή Ενωση και την κατάρρευση των τραπεζών. Ε και λοιπόν; Κάτι τέτοιο δεν φανταζόμασταν; Και όσοι από εμάς υπερασπίστηκαν το Ναι και όσοι ήταν του Οχι; Οι μεν το φοβούνταν, οι δε το ήλπιζαν. Οι χορευταράδες του Συντάγματος γιατί το κάψανε το βράδυ του δημοψηφίσματος, αν όχι για την ανεξάρτητη πορεία της Ελλάδας που θα παρέσυρε τις χώρες του Νότου, την Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο, μπορεί και το διαγαλαξιακό σύστημα; Ενα είδος αμεσοδημοκρατίας ήταν το όραμα που πότιζε τον οίστρο τους. Η κινηματική δράση του Αλέξη Τσίπρα ήταν το γαλόνι που τον έφερε στην εξουσία. Και μόνο στο άκουσμα του «κινηματικού νομίσματος», οι οπαδοί του θα έπεφταν στα γόνατα και θα φιλούσαν το χώμα από ιερή συγκίνηση.
Φαίνεται ότι ξεχάσαμε πολλά μέσα σε δυο χρόνια. Εγώ πάντως θυμάμαι άνθρωπο εγγράμματο και ακτιβιστή σε συλλογικότητες να μιλάει εκείνες τις μέρες, αναφερόμενος στους υπαλλήλους των τραπεζών, για «κτήνη με γραβάτες». Την κατάρρευση των τραπεζών ονειρευόταν ο μέσος ιδεολογικά ντοπαρισμένος οπαδός του Οχι και να χορεύει το «Bella Ciao» στα συντρίμμια. Και ο Πρωθυπουργός τούς έκλεινε μαγκιόρικα το μάτι. Ωστόσο ολοφάνερα. Τι μας κάνει εντύπωση λοιπόν; Αν μάθουμε δηλαδή ότι ο Καμμένος, που έλεγε τότε ότι ο Στρατός θα εγγυηθεί την τάξη, γυάλιζε τις ερπύστριες, θα πέσουμε από τα σύννεφα;
