Πώς μεταβάλλεται μια πολυάνθρωπη περιοχή όπως είναι η οδός Μιχαλακοπούλου στη συμβολή της με την Παπαδιαμαντοπούλου και την Ιλισίων, αλλά και δρόμοι όπως η Λαοδικείας, η Λούρου, η Λαμψάκου και η Σεμιτέλου, σε μια γειτονιά και μάλιστα εγκάρδια, τρυφερή και προστατευτική. Μιλάω για μας του ΔΟΛ που οποιοσδήποτε οδηγός ταξί συμβεί να επιβιβαστούμε στο αμάξι του, αμέσως μετά την έξοδό μας από το κτίριο, φαντάζεται πως λίγο πριν ήμαστε σε απευθείας σύνδεση με το Μέγαρο Μαξίμου και μας τρελαίνει στις σχετικές ερωτήσεις. Με τις πολλές καφετέριες ένα γύρο και τους υπαλλήλους τους τόσο διακριτικούς που, κατά το διάστημα της «κρίσης» μας, πριν από λίγους μήνες, η συμπαράστασή τους όπως εκδηλωνόταν χωρίς ερωτήσεις, παρά μόνο με το βλέμμα τους, μας έκανε να πιστεύουμε πως είναι αδύνατον να σταματήσουμε να βλεπόμαστε.
Με αποκορύφωμα αυτής της ευγενικής συμπεριφοράς έναν σχετικά νεαρό αλβανό μαγαζάτορα που, μαζί με τον καφέ που έχεις παραγγείλει, οσοδήποτε –όσο χαμηλό δηλαδή –κι αν είναι το αντίτιμό του, παίρνεις δώρο ένα μπουκαλάκι νερό. Η υπηκοότητα του νεαρού μαγαζάτορα δεν αναφέρεται για να υπογραμμίσει μια εξαίρεση, θα αναφερόταν οτιδήποτε και αν ήταν (Γάλλος, Νοτιοαμερικανός, Κονγκολέζος, Ολλανδός, Ιάπωνας ή Εσκιμώος –αλήθεια, υπάρχουν Εσκιμώοι στην Ελλάδα;) προκειμένου να εξαρθεί το βάθος τής συχνά απειλητικής –για πολλούς –πολυπολιτισμικότητας. Αν συμβεί λοιπόν να ξεχάσεις να ανοίξεις μόνος σου το ψυγείο για να πάρεις το μπουκαλάκι με το νερό, σπεύδει να σου το δώσει ο ίδιος, αλλά πώς; Με χαμηλωμένο το βλέμμα και με μια κίνηση διστακτική –κάθε άλλο παρά για να σε αποτρέψει να το πάρεις –από φόβο μην αισθανθείς να σε προσβάλλει καθώς σου θυμίζει τη λέξη «δωρεάν» που ενδεχομένως δεν θα ήθελες να σκεφτείς.
Α, πόσο πιο ωραία θα ήταν η ζωή μας αν καθετί που χρειαζόμαστε, μας το έδιναν οι άλλοι με τόση συστολή ώστε να φαίνεται πως το χρειάζονται οι ίδιοι!
