Η Ενωση Κεντρώων είναι ομολογουμένως ένα αχαρτογράφητο κόμμα. Ακόμη και για τους δημοσιογράφους του πολιτικού ρεπορτάζ. Εισήλθε στη Βουλή, κατά βάσιν εκταμιεύοντας την εμμονή και αφοσίωση δεκαετιών του προέδρου της Βασίλη Λεβέντη στο δικό του πρόταγμα (κάπου μεταξύ ενός θεσμικού Κέντρου με μια οσμή ρετρό αγάπης στον Γεώργιο Παπανδρέου ή Γέρο και στην αντιδιαπλοκή).
Εισήλθε όμως –και κυρίως για αυτό –μετά την απόλυτη ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού και σε ένα συντελεσμένο περιβάλλον απαξίωσης της πολιτικής. Ο Λεβέντης όμως δεν έφταιγε για αυτό. Συχνά και τα τελευταία χρόνια ο ίδιος εκφωνούσε συχνά τον πιο ορθολογικό λόγο. Συστημικό αφού δεν αμφισβήτησε ποτέ τις δεσμεύσεις και την εξάρτηση της χώρας. Μα συχνά, δομημένο και ορθό. Με επιχειρήματα. Ο πληθωρικός τηλεαστέρας μηχανικός και καλός ρήτορας που είχε κάνει θραύση αρχές του ’90, τώρα και με μελαγχολικό λόγο, στο σωτήριον έτος 2015 δεν ήταν πια τρολ. Ή μάλλον η χώρα ήταν τόσο τρολ, που ο Λεβέντης είχε γίνει πια μια λογική φωνή.
Τα του κόμματός του πάντως άγνωστα. Ενα κράμα προοδευτικού Κέντρου, ήπιου νεοφιλελευθερισμού και ευρωπροσήλωσης δεν επαρκεί για να περιγράψεις ακόμη και σήμερα τον χώρο. Ετσι, κάθε αποχώρηση που σημειώνεται στην Ενωση Κεντρώων καταγράφεται ως ένα περιορισμένο συμβάν ή και ως μια προ πολλού έκβαση που απλώς τώρα κοινοποιήθηκε. Ο Καρράς, η Μεγαλοοικονόμου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι δύο βουλευτές που έφυγαν από το κόμμα. Και ο Καλλιάνος πιο πριν, όχι βέβαια βουλευτής αλλά στέλεχος (σήμερα κατοικοεδρεύει στη Νέα Δημοκρατία).
Μετά; Ποιος έχει σειρά; Ενα κόμμα χωρίς δομές και βάση, τουλάχιστον γνωστές στο ευρύ κοινό, είναι και άγνωστο τι άλλο μας επιφυλάσσει. Εχει όμως ενδιαφέρον πως η εποχή της απόλυτης μεταστροφής των πολιτών στην πολιτική επικυρώνεται και από τέτοια κόμματα που αντλούν τις ρίζες τους από την παραδοσιακή τεχνοτροπία. Μοιάζουν όμως περισσότερο με φαντασιακές εκφράσεις στην επικράτεια της Ανάθεσης. Παρά ως ζωντανές πλατφόρμες που παράγουν ατζέντα. Το ίδιο βλέπουμε και στο Ποτάμι, που παρά το γεγονός πως συγκροτείται από ορισμένα ικανά στελέχη, δεν μοιάζει ακόμη και σήμερα να έχει αναφορά στις γειτονιές, στα σωματεία, στους μαζικούς χώρους. Η εποχή, μελαγχολική και αμήχανη, θα καταγραφεί και ως εποχή των κομμάτων ιντερνετικών φαινομένων ή των κομμάτων διαμαρτυρίας χωρίς διαμαρτυρομένους.
