Οπως το ‘χει συνήθειο η θερινή ραστώνη φέρνει στην επιφάνεια σκέψεις που έχουν μείνει στα μετόπισθεν. Πώς να νιώθουν άραγε οι βουλευτές και τα στελέχη της Χρυσής Αυγής, που κάποτε διέπρεψαν στο φεϊσμπουκικό ξεσάλωμα, στον κανιβαλισμό των κοινωνικών δικτύων και στην τηλεοπτική ωμοφαγία; Πώς να νιώθουν που μια διακομματική λίγκα επιχειρεί διασταλτική ερμηνεία της ίδιας ατζέντας; Θεωρίες συνωμοσίας, ξενοκίνητοι εσωτερικοί εχθροί, βία και ένταση, εμφυλιοπολεμική ανάγνωση της πραγματικότητας.
Τη στιγμή που νόμιζε κανείς ότι το συγκυβερνητικό τόξο παίζει κατενάτσιο με τη Χρυσή Αυγή, ο «δεκάλογός» της αναβιώνει μέσα από το χαμηλό επίπεδο κοινοβουλευτικού λόγου και από τις υπουργικές αναρτήσεις στα social media, οι οποίες τείνουν να αντικαταστήσουν τα δελτία Τύπου. Με ορόσημο το «στα τέσσερα!» κάθε κοινοβουλευτική εμφάνιση του Πάνου Καμμένου μοιάζει με το μακρύ αφήγημα του ανορθολογισμού. Και η προσποιημένα ανέλεγκτη λαϊκότητα του Παύλου Πολάκη περιφρουρεί το εσωκομματικό ακροατήριο του κυβερνώντος κόμματος για μελλοντική χρήση.
Δεν ομολογείται, αλλά η συντήρηση ενός βαθμού υπόγειας έντασης συμφέρει περισσότερους από τους χρυσαυγίτες βουλευτές. Ειδικά όταν λαμβάνει και χαρακτηριστικά «ιστορικής» ανάλυσης. Στην παρατήρηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι οι τρομοκρατικές ενέργειες στη μεταπολίτευση ξεπήδησαν από την Αριστερά ο Πρωθυπουργός ανταπάντησε με τη δολοφονία Λαμπράκη το 1963.
Νιώθουν προφανώς ασφαλείς όσοι φαντασιώνονται ότι η λήθη και η συνήθεια έχουν σκεπάσει επαρκώς το χρυσαυγίτικο φαινόμενο. Οποιος όμως εμπλουτίζει ή ανανεώνει την ίδια ατζέντα με άλλα μέσα δεν μπορεί την επαύριο να βρεθεί με ντουντούκα στα κεραμίδια για να απευθύνει ιερεμιάδες προς τις αντοχές του δημοκρατικού τόξου. Ο λόγος του κατευνασμού και της συναίνεσης ή έχει αδιαπραγμάτευτο περιεχόμενο ή αποτελεί πρόφαση εν αμαρτίαις. Μία ακόμη προσεκτική ανάγνωση των δημοσκοπήσεων δείχνει ότι οι λογαριασμοί με τη σκοτεινή περιοχή της μισαλλοδοξίας δεν έχουν τελειώσει. Και το σήμερα είναι ήδη αργά.
