Στην επίμονη προσπάθεια αποφυγής του μοιραίου η κυβέρνηση μετά το χρέος και την ποσοτική χαλάρωση ανακάλυψε καινούργιο κοσκινάκι. Θα βγούμε, λέει, στις αγορές.
Μακάρι. Αλλά αν νομίζει ότι έτσι θα γυρίσει το παιχνίδι είναι μακριά νυχτωμένη.
Μπορεί να χαρεί η Rothschild (που το ετοιμάζει και πιέζει για πάρτη της…), μπορεί να χαρούν οι σπεκουλαδόροι που θα βγάλουν κατιτίς, αλλά για να αλλάξει το πολιτικό κλίμα πιο πολλές πιθανότητες συγκεντρώνει ένα θαύμα της Μεγαλόχαρης τον Δεκαπενταύγουστο.
Ξέρετε γιατί;
Επειδή το ακροατήριο στο οποίο μετρούν οι αγορές δεν ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο.
Ενώ το ακροατήριο το οποίο ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ έχει γραμμένες και τις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης και όλο το σκηνικό που πάει να στήσει η κυβέρνηση –θέλει απλώς να τους μαυρίσει επειδή τον κορόιδεψαν…
Μονά – ζυγά, χαμένοι.
Αλλά γι’ αυτό δεν φταίει η κοινωνία. Φταίνε οι άνθρωποι που νομίζουν ότι, αφού διεκδίκησαν την εξουσία λέγοντας αρλούμπες, θα κριθούν τελικά αραδιάζοντας επιδόσεις.
Ούτε στη Ζιμπάμπουε δεν συμβαίνουν αυτά!
Σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία η κρίση για την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση είναι ενιαία. Γι’ αυτό στην πολιτική η εκδίκηση δεν τρώγεται απλώς κρύα. Τρώγεται μέχρι και την τελευταία μπουκιά. Εδωσες – έλαβες.
Είναι το αξεπέραστο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν τον άκουγαν, πούλησε παραμύθι. Και τώρα που προσπαθεί να ψελλίσει κάτι, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τον ακούσει.
Εκεί επάνω λοιπόν παθαίνουν πανικό.
Πρώτα τους φταίνε τα γνωστά. Η διαπλοκή, τα μέσα ενημέρωσης, οι ακροδεξιοί, οι νεοφιλελεύθεροι, το σύστημα, βαρεμάρα.
Υστερα σκαρφίζονται αλλοπρόσαλλους νόμους για αντιπερισπασμό. Για τα πανεπιστήμια ή την απλή αναλογική στους δήμους.
Αλλά τζάμπα ο κόπος κι η φασαρία. Ηδη, ο Μητσοτάκης ειδοποίησε ότι θα τα καταργήσει πριν ξημερώσει η Δευτέρα των εκλογών –αν προλάβουν να ψηφιστούν…
Τέλος καταφεύγουν στη σύγκρουση με τη Δικαιοσύνη. Ανοησία. Αν δεν απατώμαι οι δικαστές θα είναι σίγουρα στη θέση τους και μετά τις εκλογές. Κι εξ όσων γνωρίζω θα συνεχίσουν να δικάζουν.
Ακόμη και στην πτώση ανοίγουν καθημερινά μέτωπα κι εγκαινιάζουν καινούργιους εχθρούς. Αποτέλεσμα; Παρατείνουν τον ρόγχο και κάνουν απλώς την πτώση πιο επώδυνη.

Το 1975 ο (τότε) πρωθυπουργός Σιράκ ζήτησε από τον (τότε) πρόεδρο Ζισκάρ να διαλύσει τη γαλλική Βουλή.

Δεν θα διαλύσω τη Βουλή για τις δημοσκοπήσεις, αρνήθηκε ο Ζισκάρ.
Οχι για τις δημοσκοπήσεις αλλά επειδή δεν μπορείς να κυβερνήσεις μια χώρα στην οποία επικρατεί η ιδέα ότι η κυβερνητική πλειοψηφία δεν ανταποκρίνεται στην πλειοψηφία των πολιτών, απάντησε ο Σιράκ.

Και είχε δίκιο.

Τελευταία Νέα