Για μένα, το πιο όμορφο στις κλιματιζόμενες στάσεις λεωφορείων είναι ότι πρόκειται για μια πολύ απλή, φτηνή κατασκευή, η οποία αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους. Δοκιμάσαμε την πρώτη, έγινε χαμός, και τώρα θα βάλουμε δυο-τρεις ακόμη στο κέντρο των Τρικάλων. Αυτές τις στάσεις τις είχαμε παλιότερα για τα λεωφορεία χωρίς οδηγό, και τώρα τις επανατοποθετούμε όχι μόνο για όσους περιμένουν λεωφορείο –δεν έχουμε, άλλωστε, τόσες αστικές συγκοινωνίες -, αλλά και για τους πεζούς που μια μέρα με ζέστη θέλουν να δροσιστούν. Στην Αθήνα υπάρχει η παρηγοριά ότι σε μισή ώρα μπορείς να είσαι στη θάλασσα. Στα Τρίκαλα η θάλασσα είναι μία με δύο ώρες μακριά. Λέω καμιά φορά ότι αυτές οι στάσεις, που αποτελούν μικρές οάσεις δροσιάς, «μας ψεκάζουν», αλλά για καλό σκοπό.
Θέλουμε να αλλάξουμε τις συνήθειες της πόλης. Εξαφανίσαμε από το κέντρο 200 θέσεις παρκαρίσματος για να φτιάξουμε νέα λωρίδα κυκλοφορίας για τα λεωφορεία χωρίς οδηγό. Οταν το πρόγραμμα τελείωσε, την κάναμε ποδηλατόδρομο. Δεν χωρίζεται από τον υπόλοιπο δρόμο με κολωνάκια ή κάτι παρόμοιο. Παρ’ όλα αυτά, χρησιμοποιείται κάθε μέρα.
Η πόλη ξεκίνησε την πράσινη ανάπτυξη από το 2003. Ηταν, για παράδειγμα, η πρώτη στην Ελλάδα που έβαλε ασύρματο δίκτυο δωρεάν. Ομως νομίζω πως περνάμε πλέον σε μια φάση ωρίμασης. Υπήρξαν στο παρελθόν καλές και κακές πρακτικές σε σχέση με την τεχνολογική ανάπτυξη των Τρικάλων και πλέον προσπαθούμε να βρίσκουμε λύσεις που απαντούν στα προβλήματα της κοινότητας. Εισάγαμε, ας πούμε, delivery και ATM πιστοποιητικών. Για το πρώτο, χρησιμοποιήσαμε ένα μηχανάκι που υπήρχε για άλλες δουλειές και πλέον μεταφέρει έγγραφα σε όσους δεν μπορούν να έρθουν μέχρι το Δημαρχείο να τα πάρουν. Το δεύτερο το παρουσιάσαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Με την κάρτα σου μπορείς να πιστοποιήσεις ποιος είσαι και να πάρεις χαρτιά που χρειάζεσαι. Εκεί βέβαια υπάρχουν ακόμη προβλήματα, καθώς θα πρέπει να εναρμονιστεί το νομικό πλαίσιο, το οποίο ούτε υπήρχε ούτε υπάρχει ακόμη. Αυτό προσπαθούμε σήμερα, να πείσουμε τα αρμόδια υπουργεία για τα e-ΚΕΠ.
Είναι αλήθεια πως το μέγεθος της πόλης βοηθάει στα πιλοτικά προγράμματα. Τα Τρίκαλα είναι μεσαίου μεγέθους, χωρίς άλλους δήμους δίπλα για να χαθεί η μπάλα, όπως συχνά συμβαίνει στην Αθήνα. Είναι εύκολο να μετρήσουμε το αποτέλεσμα. Είναι χαρά μας να δίνουμε τεχνογνωσία σε άλλους, μεγαλύτερους δήμους –μοιραζόμαστε τα καλά και τα κακά. Και βέβαια ρωτάμε πάντα την άποψη των δημοτών και με τη βοήθεια της ηλεκτρονικής πλατφόρμας και των social media, πιο πρόσφατα για την ονοματοδοσία των γεφυρών.
Η μεγαλύτερη δυσκολία για τους δήμους είναι πάντα τα οικονομικά τους. Οσο πιο γρήγορα το πάρεις απόφαση και σταματήσεις να γκρινιάζεις τόσο καλύτερα. Προφανώς, αν υπήρχαν πόροι, η κατάσταση θα ήταν πιο εύκολη. Πρέπει να μάθεις να μάχεσαι για το αυτονόητο, για να διεκδικήσεις περισσότερα, αλλά παράλληλα βάζεις το κεφάλι κάτω και δουλεύεις. Αυτό είναι το μυστικό.
Η Αυτοδιοίκηση είναι ένα ομαδικό παιχνίδι, δεν παίζεται πια μόνο από έναν. Χρειάζεται λοιπόν μια ομάδα, η οποία πρέπει να έχει την εκρηκτικότητα, τις καλές ιδέες, αλλά και την εμπειρία για να τις εφαρμόσει. Ολα αυτά που ακούτε για τα Τρίκαλα είναι ιδέες δικές μου και των συνεργατών μου που απλά δεν φοβόμαστε να υλοποιήσουμε. Μας έχει γίνει ψύχωση να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Το κάνουμε παντού, από το πώς διαχειριζόμαστε τους δημόσιους χώρους μας μέχρι το ζήτημα του Προσφυγικού. Προσπαθούμε να βρίσκουμε λύσεις εκεί όπου άλλοι βλέπουν προβλήματα.
Τα Τρίκαλα δεν ήταν μια πόλη προετοιμασμένη να διαχειριστεί το Προσφυγικό. Πέρυσι τον Φεβρουάριο, όμως, σκάσανε 5-6 λεωφορεία γεμάτα πρόσφυγες λόγω των αγροτικών μπλόκων. Δεν φοβηθήκαμε. Με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου στήσαμε δομές για τη φιλοξενία των προσφύγων μέσα σε μία νύχτα και εκδώσαμε μια εφημερίδα στα αραβικά για να μπορέσουμε να ενημερώσουμε τους φιλοξενουμένους μας τι κατάσταση επικρατεί στα σύνορα. Αυτό αργότερα μετουσιώθηκε σε ένα αξιοπρεπέστατο κέντρο φιλοξενίας, το οποίο και σήμερα λειτουργεί με λιγότερο κόσμο, και στο θέμα μεταστέγασης των προσφύγων σε διαμερίσματα. Σε μια μικρή πόλη κάτι τέτοιο δεν είναι απλό. Ομως περπατάει χωρίς προβλήματα.
Αυτό που σε σκάει στο Δημόσιο είναι ότι όλα πάνε αργά. Ολοι κάτι περιμένουν, έναν καινούργιο υπουργό, ένα καινούργιο νομοσχέδιο. Μας λείπουν η ταχύτητα και τα αντανακλαστικά. Διαχρονικά το κράτος, όμως, θέλει τους δήμους υποχείριά του. Γι’ αυτό δεν επιτρέπει την οικονομική αυτοτέλεια και εξαρτιόμαστε ακόμα από αποφάσεις άνωθεν. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρώτου βαθμού είναι ο πιο κοντινός φορέας εξουσίας του δημότη και είναι αυτός στον οποίο ακόμα πιστεύουν οι πολίτες. Από εμάς περιμένουν τις λύσεις και αυτήν την εγγύτητα θα πρέπει να την εκμεταλλευθούμε και να την ενισχύσουμε.
