«Τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για την Ελλάδα από τα παιδικά μου χρόνια, διότι τις καλύτερες καραμέλες στην πόλη μου (σ.σ.: στην Κόρδοβα της Αργεντινής) τις πουλούσαν έλληνες καταστηματάρχες!» λέει ο Αντόνιο Σεγκί στο «Νσυν» λίγο πριν προσγειωθεί στη Μύκονο για τα εγκαίνια της νέας του έκθεσης – συνομιλίας με έναν φίλο του από τα παλιά, τον Αλέκο Φασιανό.
Από το Παρίσι όπου ζει μόνιμα, στη Νέα Υόρκη όπου μόλις ολοκληρώθηκε μια έκθεση έργων του πλάι σε εκείνα του γλύπτη που λατρεύει τις εύσωμες φιγούρες, του Φερνάντο Μποτέρο, ο 83χρονος εικαστικός κάνει μια στάση στη Μύκονο προτού συνεχίσει για Βρυξέλλες και Μαϊάμι. Στις αποσκευές του φέρνει 17 νέα ανθρωποκεντρικά έργα του –λάδια και ζωγραφική σε κεραμικές επιφάνειες -, στα οποία «παίζει», όπως ο ίδιος περιγράφει, με «την ψεύτικη προοπτική, τις μικρές ιδιοκτησίες, τους άνδρες και τις γυναίκες που πηγαίνουν μπρος και πίσω παραβλέποντας το πεπρωμένο τους». Εργα που συνομιλούν με εκείνα του Αλέκου Φασιανού, με τον οποίο «ανήκουμε στην ίδια γενιά, και οι δύο έχουμε δουλέψει στο Παρίσι και τόσο ο Φασιανός όσο και εγώ επηρεαστήκαμε πολύ από την καταγωγή μας. Εκείνος από την Ελλάδα κι εγώ από την Αργεντινή», εξηγεί ο Αντόνιο Σεγκί το νήμα που τον δένει με τον έλληνα συνάδελφό του.
Στα έργα του –που γνωρίσαμε εκτενώς στην αναδρομική του έκθεση το 2003 στο Μουσείο Φρυσίρα –πρωταγωνιστές είναι ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνική ασυναρτησία, το καυστικό χιούμορ και κάποιες φορές η αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Υπάρχει άραγε χώρος και για πολιτικό σχολιασμό; «Είναι αλήθεια ότι το χιούμορ αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της δουλειάς μου. Οσον αφορά την αισιοδοξία, θα έλεγα ότι είναι επίσης παρούσα, αλλά όχι πάντα εμφανής. Το πολιτικό σχόλιο πάντα αποτελούσε μέρος των έργων μου. Ανήκω σε μια γενιά που διέρρηξε τους δεσμούς με τους εκκεντρικούς καλλιτέχνες, οι οποίοι ζουν κλεισμένοι στον γυάλινο πύργο τους. Είμαστε μέρος μιας κοινωνίας που συσσωρεύει αδικίες καθημερινά και πρέπει να μάθει πώς να προστατεύεται με τα πλέον κατάλληλα εργαλεία» λέει ο Αντόνιο Σεγκί.
Πώς βλέπει την Ελλάδα προερχόμενος κι εκείνος από μια χώρα που έχει βιώσει κρίση; «Η χώρα μου, η Αργεντινή, βρίσκεται σε κρίση από το 1930, όταν το στρατιωτικό κατεστημένο πήρε το κλειδί που ανοίγει την πύλη της πολιτικής εξουσίας. Αργότερα, η οικονομική κρίση, κυρίως ως συνέπεια της διαφθοράς, ασκεί επιπρόσθετη πίεση στην πολιτική κρίση. Νομίζω ότι η ελληνική κρίση είναι πρωτίστως οικονομικής φύσεως και αναμφισβήτητα σε σύντομο χρονικό διάστημα όλα θα είναι καλά».
