Το πρόσφατο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αποτελεί μία ελπιδοφόρο αρχή για την κομματική έκφραση της Κεντροαριστεράς στην πολιτική ζωή του τόπου.
Διάβασα τις ομιλίες ορισμένων συνέδρων και απεκόμισα την εντύπωση ότι η σούπα της Κεντροαριστεράς έχει αρχίσει να παίρνει σχήμα και να αποκτά ουσία. Οι αναφορές της κας Γεννηματά, σε διάφορα σημεία της ομιλίας της, στα τρία Αλφα (Ανάπτυξη, Απασχόληση, Αλληλεγγύη), στην ανάγκη αναδιανομής του πλούτου και στην αλλαγή της νομοθεσίας για την ποινική ευθύνη υπουργών δείχνουν έναν σωστό και επιθυμητό από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού προσανατολισμό. Επίσης, η πρόταση του κ. Βενιζέλου ότι «χρειάζεται καθαρός και συγκεκριμένος λόγος για το μετά» στρέφει την προσοχή στο κύριο πρόβλημα της Κεντροαριστεράς, που νομίζω πως είναι η έλλειψη συγκεκριμένων προτάσεων.
Ενδιαφέρον, επίσης, είχε η ομιλία του κ. Οικονόμου, η οποία έδινε έμφαση στην ανάγκη «κανόνων για όλους, χωρίς παραθυράκια για τους λίγους, κανόνες που θα υπηρετούν το κοινωνικό σύνολο και όχι ομάδες συμφερόντων». Δεν υπάρχει Ελληνας που να μη γνωρίζει ότι στη χώρα μας, δυστυχώς, άλλοι κανόνες ισχύουν για τους πολιτικούς, άλλοι για τους συνδικαλιστές, άλλοι για τους πλουτοκράτες και άλλοι για τους απλούς πολίτες. Και, επιπλέον, εφαρμόζονται διαφορετικά ανάλογα με την πρόσβαση του καθενός στα κέντρα εξουσίας.
Ομως, αυτές οι μάλλον γενικές προτάσεις δεν είναι αρκετές για να δώσουν περιεχόμενο, ουσία και σχήμα στην Κεντροαριστερά. Αλλο το πλαίσιο, άλλο το περιεχόμενο του πλαισίου. Ιδού ένα παράδειγμα. Πρότεινε η κα Γεννηματά αποδέσμευση του Λυκείου από την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Η ιδέα αυτή είναι σωστή, αλλά οι τρόποι με τους οποίους μπορεί να επιτευχθεί η αποδέσμευση είναι πολλοί. Μερικοί, μάλιστα, που έχουν προταθεί από αριστερούς και «αριστερούς» θα είναι καταστροφικοί και για το Λύκειο και για το Πανεπιστήμιο. Ιδού ένα ακόμη παράδειγμα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου πίστευε ότι ο συνδικαλισμός μπορούσε να είναι ένας πυλώνας της δημοκρατίας. Κι όμως, ο συνδικαλισμός, με το νομικό πλαίσιο που του έδωσε το ΠΑΣΟΚ, και η ποιότητα των συνδικαλιστών, απετέλεσαν έναν καταστροφικό παράγοντα για την οικονομία της χώρας.
Με άλλα λόγια, η Δημοκρατική Συμπαράταξη αν θέλει να γίνει ο αξιόπιστος φορέας της Κεντροαριστεράς, σε αντίθεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι πλέον παντελώς αναξιόπιστος, πρέπει να προτείνει σαφείς και λεπτομερείς λύσεις για τα φανερά αλλά και για τα δυσδιάκριτα προβλήματα της χώρας. Είναι πολύ πιθανό, η Δημοκρατική Συμπαράταξη να είναι τρίτο κόμμα στις επόμενες εκλογές και να βρεθεί στην ανάγκη να συγκυβερνήσει. Αυτό καθιστά ακόμη πιο επείγουσα την ανάγκη σύνταξης ενός κυβερνητικού προγράμματος, επί τη βάσει του οποίου θα μπορεί να διαπραγματευτεί.
Εν συμπεράσματι, με ένα συγκεκριμένο και τολμηρό πρόγραμμα η Δημοκρατική Συμπαράταξη θα αποκτήσει κύρος και δύναμη. Χωρίς πρόγραμμα, θα παραμείνει σούπα στην κατσαρόλα της πολιτικής.
Ο Θεόδωρος Π. Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Τελευταία Νέα