Και να που φθάνει κάποτε η ζωή στ’ απόγευμά της. Γυρίζεις πίσω και κοιτάζεις πρωινά που κάηκαν στις εκρήξεις της δόξας και της νιότης. Και μπροστά σου τ’ αγκίστρια του παρελθόντος, τα πιο επικίνδυνα· τα χωρίς δόλωμα –το είχες γευτεί στα πρώτα σου σκιρτήματα -, μα με εικόνες που έχουν πιαστεί και κρέμονται· «αποσιωπητικές εικόνες». Και το μεγάλο κύμα του χρόνου εκεί, να ορμάει και να σε παρασέρνει.
Κι η νησίδα της φιλοδοξίας σου πάντα μπροστά σου υπομονετική.
Τι κι αν σε έχει κερδίσει ο χρόνος «στα σημεία», μέχρι την τελική πτώση ακόμα αντέχεις.
Οι σολομοί ταξιδεύουν ανάποδα στο ρεύμα του ποταμού για να αφήσουν τα αβγά τους εκεί όπου γεννήθηκαν. Ανεβαίνουν καταρράκτες με ξεχωριστό πείσμα και πάθος που ούτε στις πρώτες πλεύσεις τους δεν είχαν. Γυρίζουν εκεί που «δοξάστηκαν» για να πεθάνουν!
Ο Θωμάς Μαύρος γεννήθηκε ποδοσφαιρικά στον Πανιώνιο. «Θεός» όμως έγινε στην ΑΕΚ. Εγραψε πορεία λαμπρή στα γήπεδα της Ευρώπης, κέρδισε σεβασμό, χρήμα και δόξα κι όταν ήρθε η ώρα του «απογεύματος», πιάστηκε στο αγκίστρι του παρελθόντος: στον Πανιώνιο γύρισε για να πει το «τέλος».
Και εκεί στην ιστορική, πλην όμως «μικρή» ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος μεγαλούργησε. Αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ της χρονιάς και απέδειξε πως ο χρόνος μπορεί να νικηθεί από το πάθος· το πάθος να αποδείξεις ότι ο χρόνος δεν σε νίκησε…
Κάποιος Αλέφαντος, τότε, είχε οδηγήσει τον Μαύρο στην έξοδο της ΑΕΚ κι αυτός έφυγε κι απάντησε στον ιερόσυλο με τον τρόπο που μόνο αυτός ήξερε: να βάζει γκολ!
Ο Γουέιν Ρούνι γεννήθηκε ποδοσφαιρικά στην Εβερτον. Στα 18 του άκουσε τις Σειρήνες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, λύθηκε από τα δεσμά που τον κρατούσαν στο Λίβερπουλ κι αφέθηκε στα θέλγητρα της δόξας και του πλούτου.
Ομως το κύμα του χρόνου φθάνει ανάλγητο πάντα στην ώρα του. Κι ο Ρούνι δεν είναι πια ο σκόρερ που κάποτε πατούσε στο χορτάρι κι οι τερματοφύλακες κατέθεταν τα όπλα στις εστίες στους. Και… κάποιος Μουρίνιο άνοιξε την πόρτα στον Ρούνι, κι αυτός στο λιμάνι του επέστρεψε για να δώσει ένα τέλος με τον δικό του τρόπο. Θέλουμε να πιστεύουμε και οραματιζόμαστε να «απαντάει» με γκολ σ’ εκείνον που τον άφησε να φύγει.
Είναι πολλοί εκείνοι που ακολουθούν τα δύσκολα περάσματα των σολομών, πάνε κόντρα στο ρεύμα, σκαρφαλώνουν σε καταρράκτες, ταλανίζονται και ματώνουν και κατάκοποι πια αντικρίζουν τον καπνό αναθρώσκοντα από την εστία που στεγάζει το λίκνο τους.
Λίγοι έχουν κρατήσει αποθέματα απωθημένου νιότης και ηδονής για να τα καταθέσουν ως απάντηση στον χρόνο, που τους κουνάει τα δικαιολογητικά της συνταξιοδότησης.
Κι ακόμα πιο λίγοι αυτοί που ξαναβγαίνουν πάνοπλοι στο πεδίο της μάχης, «απόγευμα», ωραίοι και γενναίοι ωσάν πριν από λίγο να γεννήθηκαν!
