Η εικόνα έγινε αιτία για έναν ευρύ διάλογο στην πέρα του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά. Και το γεγονός πως για περίπου 1 ώρα και 33 λεπτά συνυπήρξαν σε πάνελ του φεστιβάλ Unity της ΛΑΕ οι Αλέκος Αλαβάνος του Σχεδίου Β, Παναγιώτης Λαφαζάνης της Λαϊκής Ενότητας και Ζωή Κωνσταντοπούλου της Πλεύσης Ελευθερίας άναψε μια κουβέντα στα βαλτωμένα νερά της επικράτειας του αντιμνημονίου. Μπορούν όλοι αυτοί να συμπράξουν και πολιτικά ή και εκλογικά στα αριστερά των ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ; Και τι θα σηματοδοτούσε αυτό; Οι απαντήσεις μπορούν να δοθούν, αλλά είναι αναπόφευκτη μια χαρτογράφηση του χώρου που μοιάζει συμπιεσμένος μεταξύ του κυβερνητισμού του ΣΥΡΙΖΑ και του «απόρθητου κάστρου του ΚΚΕ» (όπως μας περιγράφει τον Περισσό και τα περίκλειστα σε διεργασίες τείχη του ένας παλιός της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς). Κατ’ αρχάς ξεκινάμε από το ρεπορτάζ: το κοινό κάδρο των Αλαβάνου, Λαφαζάνη, Ζωής θα είναι όλο και συχνότερο προσεχώς. Οι τρεις τους θα πυκνώσουν την κοινή τους παρουσία και όχι μόνο σε εκδηλώσεις, αλλά και σε ευρύτερες πολιτικές δράσεις. Παρ’ όλα αυτά, αυτός που σήμερα είναι σε θέση πολιτικής ισχύος είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου και άρα είναι εκείνη που θα επιλέξει ή όχι και μια τυπική εκλογική σύμπραξη με τη ΛΑΕ, όταν φτάνει η ώρα. Και είναι σε θέση ισχύος αφού έχει πια πιο ευρύ ακροατήριο από τη ΛΑΕ. Για πολλούς και έμπειρους των διεργασιών της Αριστεράς, δεν υποτιμήθηκε το γεγονός πως επέλεξε η ίδια να εμποδίσει την κατάθεση στεφάνου του γερμανού πρέσβη στο Δίστομο. Και αφού έχει επιλέξει πια να παίξει μπάλα αλλιώς, να ακουμπήσει και πιο πλατιά ακροατήρια (πέραν της στενής αριστερής πελατείας), ενώ η λογική της είναι μια λογική τιμωρητική για το μνημονιακό προσωπικό με ολίγον από Μελανσόν και με καθόλου κομματικές δομές πίσω της.

Ας ξαναπάμε όμως στο ερώτημα: Θα μπορούσε η ΛΑΕ με την Πλεύση να συμπράξουν; Η υπόθεση δεν αφορά αποκλειστικά τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και το Αριστερό Ρεύμα (τη βασική δηλαδή συνιστώσα της ΛΑΕ). Αφορά και τις εναπομείνασες άλλες συνιστώσες – οργανώσεις της ΛΑΕ. Κι εδώ υπάρχει ένα θέμα. Για παράδειγμα, η ΑΡΑΝ δεν θέλει καθόλου να ακούει για σύμπλευση με τη Ζωή. Η ανάγνωση αυτής της οργάνωσης πλησιάζει πολύ στο θέμα με αυτή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για εκείνους η Ζωή και το κόμμα της δεν ανήκουν στην Αριστερά. Εντός της ΛΑΕ, πάλι, η ΔΕΑ κρατάει μια πιο μεσοβέζικη θέση για το ζήτημα, ενώ το ρεύμα του Λαφαζάνη είναι θετικό όπως περιγράψαμε και για έναν άλλο λόγο: ιεραρχεί μια στρατηγική ενός πατριωτικού αντιμνημονιακού μετώπου. Για την αριστερή αντιπολίτευση εντός ΛΑΕ, αυτό απλά ως λογική θα αναπαράγει έναν ΣΥΡΙΖΑ 2 και άρα θα κάνει μια τρύπα στο νερό. Σύμφωνα πάλι με την άποψη των λαφαζανικών, κανένα μέτωπο ποτέ δεν γιγαντώθηκε με αμιγώς αριστερά ή σοσιαλιστικά ή κομμουνιστικά χαρακτηριστικά, αλλά εκκινήθηκε με πιο πλατιές λογικές. Για την Ιστορία, με αυτή την άποψη προφανώς συμφωνεί και ο Αλαβάνος. Σύμφωνα επίσης με πληροφορίες, η συμπόρευση ΛΑΕ και Ζωής θα ενταθεί και με άξονα ζητήματα όπως η μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους της Ελλάδας αλλά και οι γερμανικές αποζημιώσεις. Ο τελικός λόγος βέβαια ανήκει στην πρώην πρόεδρο της Βουλής.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στο υπόλοιπο τώρα τόξο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, η συμμαχία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλονίζεται. Για την ακρίβεια, η συμμαχία των δύο βασικών οργανώσεων, δηλαδή του ΝΑΡ (Αγγελος Χάγιος κ.λπ.) και του ΣΕΚ (Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα). Το πρώτο επιμένει σε μια λογική ηγεμονίας και «μη μας πάρουν φαλάγγι». Εδώ υπάρχει και κομμάτι που θα καλόβλεπε σύμπραξη σε επιμέρους μέτωπα με το ΚΚΕ, ενώ πιο κυρίαρχη είναι η τάση να τα βρουν με τη ΛΑΕ. Υπάρχει βέβαια και το ΣΕΚ που αίφνης έχει ξαναρχίσει τον διάλογο με τη ΔΕΑ (που κάποτε αποσχίστηκε από αυτό…). Και υπάρχει και η ΟΚΔΕ – Σπάρτακος που δεν θέλει συμπράξεις με τη ΛΑΕ ή με τη Δικτύωση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (μιλάμε για στελέχη που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά το τρίτο Μνημόνιο), αφού θεωρεί πως όλοι αυτοί είναι μία από τα ίδια με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι γνώστες του χώρου βλέπουν μια αδυναμία το προηγούμενο διάστημα για συμπράξεις στο εργατικό επίπεδο ή σε κλάδους όπως οι μηχανικοί, οι εκπαιδευτικοί κ.λπ. Επίσης διαβάζουν ένα come back των ΠΑΣΚΕ αλλά και ΔΑΚΕ στα συνδικάτα. Στην εποχή του Μεταμοντέρνου, όπου μπορεί ο καθένας βαράει, λένε με νόημα. Για αυτούς πάντα υπάρχει το μείζον θέμα του ΚΚΕ και της ηγεμονίας του. Κόμμα – κάστρο ή δύναμη που αδρανοποιεί το κίνημα, λένε, αν και η συγκυρία βρίσκει τον Περισσό σε υψηλό ηθικό και αγωνιστική έξαρση. Πάντα το λεγόμενο Εξωκοινοβούλιο έβλεπε αντιφατικά τον Περισσό. Συνοψίζοντας, οι διεργασίες του χώρου θα εξαρτηθούν από τα επίδικα που θα προκύψουν (π.χ. πλειστηριασμοί), ενώ φαίνεται πως η λογική «Μνημόνιο – αντιμνημόνιο» δεν θα αποτελέσει το εργαλείο της νέας μάχης για ένα μεγάλο μέρος της συγκεκριμένης Αριστεράς.