Είναι 2009 και ανακοινώθηκαν επιδόματα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση; Βλέπουν οι αξιωματούχοι της το καλύτερό τους όνειρο ή η μεσαία τάξη τον χειρότερο εφιάλτη της; Ωστε ένα Μνημόνιο πάνω, ένα Μνημόνιο κάτω, 17 ώρες με τον Τσίπρα δεσμώτη, ένα Οχι που βαφτίστηκε Ναι, την επανασύσταση της ΕΡΤ και άλλες υποσχέσεις διαπαντός χαμένες, μας προέκυψε ο τεχνητός παράδεισος. Αυτός π’ όλο τον περιμένουμε κι όλο κινάει για να ‘ρθει, κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων. Να, όμως, που ο κρυμμένος άσος βρέθηκε την ώρα ακριβώς που το σόου της συγκυβέρνησης έμοιαζε να κάνει κοιλιά. Υπερωρίες, αντιμισθίες και ό,τι άλλο προαιρείται ο κρατικός κορβανάς, αρκεί βέβαια να περάσουν από τις μυλόπετρες των εταίρων και της αντιπολίτευσης.
Σ’ αυτή την αρένα που λένε μνημονιακή πολιτική πρέπει να κατεβαίνεις με δύο αφηγήματα τουλάχιστον για να παίζεις αργότερα τα ρέστα σου. Να μπορείς ως αναπληρωτής υπουργός, για παράδειγμα, να αντικρίζεις χωρίς ενοχικό σύμπλεγμα όποιον –λέμε όποιον –σε αποκαλέσει «ευεργέτη». Ή να μπορείς ανερυθρίαστα να διαφημίζεις τον «απεγκλωβισμό από τα Μνημόνια» στο όνομα της αριστερής διακυβέρνησης.
Οι υποσχέσεις προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι μια συνταγή από την εποχή του παλιού ΠΑΣΟΚ, που πολλούς μιμητές βρήκε στο πέρασμα των χρόνων. Είναι μια τακτική αρχαϊκού τύπου. Εν μέσω δημοσκοπικής ανασφάλειας και κοινωνικής κόπωσης ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στο τάξιμο των τεχνητών προνομίων. Είναι ένα rewind σε μια εποχή που δεν θα ερχόταν ποτέ, επειδή έτσι ήθελε η μεταολυμπιακή ευημερία των σομόν σελίδων. Θα περίμενε κανείς ότι ύστερα από το επώδυνο φροντιστήριο των επτά μνημονιακών χρόνων το όνειρο με τις παχιές αγελάδες θα είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Το χειρότερο δεν είναι ότι επιστρέφει σαν φάρσα. Αλλά σαν προανάκρουσμα για το αφήγημα της επερχόμενης ανάπτυξης. Τότε που οι αντιμισθίες θα μοιάζουν με ελάχιστο εγγυημένο προεκλογικό επίδομα.
