Μπορεί τα 28 χρόνια να μην είναι μια «στρογγυλή» επέτειος, όταν όμως πρόκειται για τον Γιάννη Τσαρούχη, που έφυγε στις 19 Ιουλίου του 1989, κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να αναφερθούμε για ακόμη μια φορά σε μια φυσιογνωμία που είχε κάνει τον Γιάννη Μόραλη να πει ότι «στο μέλλον θα ξεκινάμε από τον Αισχύλο και θα καταλήγουμε στον Γιάννη Τσαρούχη». Εχουμε μιλήσει τόσες φορές για τα έργα του και τα γραπτά του, ώστε να προτιμούμε σήμερα να σταθούμε με περίσκεψη στο υπόδειγμα ζωής που κατέλιπε ένας καλλιτέχνης που κάθε άλλο παρά υποδειγματικός, με τα τρέχοντα μέτρα, υπήρξε ο βίος του.
Βαθύτατα θρησκευόμενος (δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι τίτλοι των βιβλίων του είναι χωρία από τον Ησαΐα), αν και εξαιρετικά φιλελεύθερο πνεύμα, με πλήρη περιφρόνηση όσον αφορά την οργάνωσή του για να αντιμετωπίζει τα πρακτικά προβλήματα της ζωής, εξαιρετικά όμως μεθοδικός, σχολαστικός και ακριβής όταν επρόκειτο για τα θέματα της δουλειάς του, παροιμιώδης παραμένει η ακαταστασία που τον χαρακτήριζε γενικότερα. Οταν, ως παράδειγμα, προκειμένου να δεχτεί τη φίλη και συνεργάτιδά του Μαρία Κάλλας στο διαμερισματάκι του της οδού Ντοφίν, στο Παρίσι, εννοούσε ως συγύρισμα το να σπρώχνει με το πόδι του κάτω από το κρεβάτι τους σωρούς των εφημερίδων και περιοδικών που κείτονταν στο πάτωμα ή, για να μη χάνει χρόνο ψάχνοντας να το βρει όποτε το χρειαζόταν, το κόκαλο που χρησιμοποιούμε για να βάζουμε τα παπούτσια το είχε δεμένο στην άκρη ενός σκοινιού που κρεμόταν από το ταβάνι.
Χωρίς να σαρκάζει ή να λοιδωρεί –το οξύτατα δηκτικό του πνεύμα ήταν εντελώς άλλης υφής –οποιονδήποτε είχε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, με σαφέστατη όμως την προτίμησή του σε άτομα περιθωριακά και αποσυνάγωγα. Οπως και ο σεβασμός που έτρεφε για τα ζώα σε βαθμό που προσπαθούσε να τα μιμηθεί καθώς επανειλημμένα είχε πει: «Αν κάτι με ενδιαφέρει, είναι να μπορώ να βρίσκω το απαραίτητο για τη ζωή μου και την τέχνη μου στα απορρίμματα, όπως το ζώο βρίσκει την τροφή του στα σκουπίδια».
Τελευταία Νέα