Οι μεταβολές που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου προκάλεσαν αλλαγές στη δομή και στα χαρακτηριστικά της κοινωνίας. Η φτωχοποίηση της αποκαλούμενης μεσαίας τάξης αποτελεί κορυφαία περίπτωση. Ωστόσο, τα σημάδια της κρίσης είναι ανεξίτηλα παντού. Η βύθιση της ελληνικής οικονομίας και η απονέκρωση των παραγωγικών, οικονομικών και εμπορικών δραστηριοτήτων συνθέτουν μια άκρως ζοφερή κατάσταση.
Οι συνεχείς μυθοπλασίες του Αλέξη Τσίπρα συνιστούν άλλη μια απόδειξη της έμφυτης δημαγωγίας του. Οπως εξαπάτησε τους εκλογείς του πριν από δύο χρόνια, αποπειράται και σήμερα με αδίστακτα ψεύδη να δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα. Ομως «τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα» –για να θυμηθούμε και τον Φρανσουά Μιτεράν. Το καταστροφικό του έργο ούτε ωραιοποιείται ούτε διαγράφεται. Εξού και η πρωτοφανής υποχώρηση της απήχησής του που φτάνει στα όρια της απαξίωσης. Μάλιστα η πλειονότητα των πολιτών επιδεικνύει έντονη τιμωρητική διάθεση. Δεν θεωρεί μόνο ανίκανη και ανεπαρκή την κυβερνητική ομάδα, αλλά και επικίνδυνη. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις περί «κινηματικού νομίσματος» αποδεικνύουν ότι η χώρα είναι έρμαιο μιας παλαβής διακυβέρνησης. Η καταβαράθρωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προκαλεί πολιτικές ανακατατάξεις –ας μου επιτραπεί ο όρος -, «ασύμμετρες». Μεγάλη πλειοψηφία εκλογέων στρέφεται προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είτε γιατί έλκεται από τον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είτε διότι δεν πείθεται από τα άλλα κομματικά σχήματα. Το γεγονός αυτό θέτει ερωτήματα στην Κεντροαριστερά. Η αύξηση των ποσοστών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης κατά δύο, τρεις μονάδες, όπως δείχνουν κάποιες δημοσκοπήσεις, δεν αναιρεί τον προβληματισμό που πρέπει να υπάρξει στις γραμμές μας. Γιατί η απήχησή της εξακολουθεί να κινείται σε χαμηλά επίπεδα; Γιατί ο ζωτικός κοινωνικός της χώρος αρνείται να ανταποκριθεί στα συνεχή καλέσματά της; Επαρκεί η συσπείρωση των στελεχών της;
Στα καίρια αυτά ερωτήματα οφείλουμε να δώσουμε απαντήσεις, χωρίς αυταρέσκειες και ομφαλοσκοπήσεις. Διαφορετικά θα ανακυκλώνουμε τα αδιέξοδά μας, μεμψιμοιρώντας ότι δήθεν ο λαός δεν μας καταλαβαίνει.
Η εκλογή ηγεσίας από την κοινωνική μας βάση και στη συνέχεια το ιδρυτικό συνέδριο της προοδευτικής παράταξης είναι οι μεγάλες ευκαιρίες μας για να μπούμε σε τροχιά ανασύστασης της προοδευτικής παράταξης. Βέβαια αυτό μπορεί να συμβεί με μία και μοναδική προϋπόθεση: Να τα αλλάξουμε όλα και να αλλάξουμε όλοι.
Ετσι θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στην εκφρασμένη βούληση όλων εκείνων των πολιτών που αυτοτοποθετούνται στην Κεντροαριστερά και την ίδια στιγμή προκρίνουν την ανάγκη μιας νέας πολιτικής έκφρασης. Το μήνυμα των πολιτών που αποβλέπουν σε μας είναι σαφές και καθαρό: Νέος φορέας, νέα πρόσωπα. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη έχει δείξει τα όριά της. Αν παραμείνει μια συνομοσπονδία απονευρωμένων πολιτικών σχηματισμών δεν θα μπορέσει να αποτελέσει τον βατήρα για τη συμπόρευση του κατακερματισμένου χώρου. Απαιτείται μια νέα πολιτική ομπρέλα της προοδευτικής παράταξης κάτω από την οποία μπορούν να βρεθούν και να συνυπάρξουν χωρίς προαπαιτούμενα όλες οι οργανωμένες και ανένταχτες δυνάμεις. Η εμπλοκή του Νίκου Αλιβιζάτου στο εγχείρημα της ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς συνιστά το μεγαλύτερο επίτευγμα που θα μπορούσαμε να έχουμε προκειμένου να χαράξουμε και να περπατήσουμε νέους δρόμους με πρωταγωνιστές εκείνους που υπόσχονται μέλλον.
Ο Λεωνίδας Γρηγοράκος είναι βουλευτής Λακωνίας της ΔΗΣΥ
